The Side of Rich
Sa
buhay may mga pagkakataong may ginawa tayo ngunit sa hindi kalaunan pagdating
ng ilang araw ay hindi na natin ito matanto sa isip. May mga pangyayaring hindi
natin maaalala ngunit kinalaunan naman ay babalik muli. Ngunit paano kaya kung
ang buong alaala mo ay nawala? Sa anong paraan kaya maipaiisip sa iyo ang
importansya ng mga taong nakapaligid sa iyo? Kahit hindi mo na sila nakikilala,
sa paanong paraan mo sila mararamdaman? Lalo pa kung isa sa mga taong iyon ay
mahal mo pala?
May
isang maliwanag na aninag sa aking mata’y sumalubong. Maya-maya lamang ay
naaninag ko ang isang ilaw kaharap ko mula sa kisame. Maraming tao at may
nakaputing kasuotan ang lumapit sa akin.
“Rich,
naririnig mo ba ako?” Tanong ng taong nakaputing kasuotan.
Luminaw
ang aking paningin. Isa iyong doktor. Napagtanto ko na nasa isang kuwarto ako
na puno ng kung anong mga bagay at may mga tubo na konektado sa akin. Ano ba
ang nangyari? Tila wala akong matandaan.
Maya-maya
lamang may yumakap sa akin. Isang may katandaan na base sa kanyang hitsura.
Iyak ng iyak na tila bata na naagawan ng kendi. Hindi ko siya makilala.
“Anak
ko! Maraming salamat at gising ka na!” Wika ng babae habang humahagulgol sa
kakaiyak habang nakayakap sa akin.
Tinawag
niya akong anak. Hindi ko alam kung sino ang babae ngunit nang tawagin niya
akong anak ay napagtanto ko na siya ang aking nanay. Ngunit bakit ganoon na
tumanda ang kanyang hitsura? Sa huli kong alaala ay hindi pa ganoong katanda
ang kanyang hitsura.
May isa
pang babae ang yumakap sa akin. Hindi ko siya nakikilala. Umiiyak din siya na
parang nagagalak akong makita. Mukhang kilala ako ngunit sino kaya siya sa
aking buhay.
Habang
yakap-yakap ako ay may dumating pang mga tao. Tatlo sila at ang dalawa ay may
katandaan habang ang isa ay binata. Hindi ko sila makilala. Ang binata ay
biglang tumakbo papunta sa akin at mahigpit ang pagkakayapos sa akin na parang
ayaw akong pakawalan. Iyak siya ng iyak habang sinasabing “Rich, mahal ko”.
Mahal niya ako? Ngunit paano? Hindi ko maintindihan ang lahat ng ito, nagising
ako sa isang kwarto na puno ng mga kung anong bagay tapos may mga taong hindi
ko kilala na sabik na sabik akong Makita. Tanging si Nanay lang ang nakikilala
ko kahit na nagmukha siyang matanda. Napansin ko din na may kakaiba sa akin,,
na parang ang laki ko na at binata? Teka, katawang binata na nga ako! Paanong
lumaki agad ako ng ganito?
Patuloy
pa din ang pagyakap sa akin ng binata. Nagsalita na ako upang makilala siya.
“Si-sino
ka po ku-kuya?”
Napatigil
siya sa paghagulgol. Unti-unti ang mahigpit niyang yakap ay dahan-dahang
lumuluwang. Tumingin siya sa akin.
“Hi-hindi
mo akoki-kilala?” Tanong niya sa akin.
Yumuko
ang binata, tinakpan niya ang kanyang mukha at humagulgol muli.
Lumapit
sa akin ang doktor. Tinanong ako ng mga bagay-bagay.
“Anak
kialala mob a saili mo?”
“Opo.
Ako po si Rich po.”
“Dok,
bakit parang bata siya magsalita?” tanong ni Nanay sa doktor.
“Rich
natatatandaan mo si Nanay?” Muling nagtanong sa akin ang doktor
“Opo,
pero nagmukha po siyang matanda.” Sagot ko. Kilala ko ang Nanay subalit ang iba
pang tao sa kwarto ay hindi ko maalala, puwera na lang din ang dalawang babae
at lalaki na may katandaan na din. Natatandaan ko sila ngunit tulad ni Nanay ay
tanda ko ang kanilang mukha noong hindi pa sila mukhang may edad. Kung hindi
ako nagkakamali ay magulang iyon ni Jam.
“Eh
siya kilala mo ba?” Tinuro sa akin ng doktor ang binate na yumakap sa akin
kanina.
“Hi-hindi
po eh.”
Lumapit
sa akin ang binata, hinawakan ang aking kamay. Mahigpit niya itong hinawakan.
“Rich!
Ako ‘to, si Jam! Hindi mob a ako naaalala?”
Bigla
ko naalala si Jam, ang cute na bata na maputi ang balat, na kalaro ko, na
minsan nakalaro ko, na nagbigay sa akin ng Mickey Mouse na stuff toy. Hindi ako
nagkakamali na siya ang bata na iyon. Pero… Paanong binata na siya agad?
“Bakit
ang laki-laki mo na?” Tanong ko.
Lumapit
ang binata sa doktor at kinausap. Sa nakikita kong mukha ng binata ay may
sobrang pighati ito, parang isang bata kung umiyak.
“Dok
bakit ganoon? Hindi ako maalala ni Rich? Bakit po parang bata siya kung
magsalita? Dok bakit?!” Panay ang tanong niya sa doktor.
“Sa
nakikita nating sitwasyon Jam, his memory had gone back when he was in his
childhood. Dahil sa lakas ng impact ng pagkakabunggo sa kanya I guess he has a
partial amnesia. Since he has lost his recent memories and ang naaalala lang
niya is his childhood stage. I’m sorry but all that we can do is to check him
up. I oobserve naming siya and hopefully maka-alala pa siya ng mga bagay for
recent moments.” Paliwanag ng doktor sa kanya.
Amnesia
daw ang sakit ko kaya hindi ako maka-alala? Sa pagkakaalam ko ang amnesia ay
nangyayari kapag nasasagasaan at tumama ang ulo sa pagkakasagasa. Sabi iyon sa
akin ni Nanay noong nanonood kami ng telebisyon at ganoon ang nangyari sa
palabas na iyon. Kung kaya’y narito ako sa ospital dahil naaksidente ba ako?
Pero paano? Kung kaya’t masakit ang aking ulo at may benda ito ay dahil
naaksidente ako? Tinawag ko ang Nanay.
“Nanay,
Nanay!” Umiiyak akong parang bata.
Lumapit
ito sa akin. Niyakap at pinapatahan. Naiyak din siya. Siguro hindi talaga
maganda ang nangyari sa akin. Wala talaga akong matandaan na mga naganap sa
akin.
“Nanay
bakit ako nasa ospital?” Tanong ko.
“Anak,
nasagasaan ka. Hindi mo ba natatatndaan?”
“Hindi
po. Natatandaan ko lang magkasa tayo sa bahay habang naglalaro ako tapos
natulog ako.” Sa pagkaka-alam ko iyon ang huling naaalala ko.
“Anak,
hindi mo ba nakikilala si Jam?”
“Kilala
po. Pero… ang laki na niya kasi.”
Lumapit
sa akin ang binata na nagpakilalang si Jam. Siya nga kaya ang kalaro kong bata?
Sa pagkaka-alam ko lumipat na sila sa Maynila.
“Rich,
ako ito si Jam. Remember me?” Hinawakan niya ang kamay ko. “Naaalala mo pa ba
‘yung mga pinagdaanan natin? Ha? Naaalala mo pa ba kung paano tayo nagkasama at
nagkita muli? Naging classmates tayo Jam! May bestfriend tayo, si Kyle! Hindi
mo na ba natatandaan?” Madami siyang tinanong.
“Hindi
eh.” Kasabay ng paggalaw ng ulo ko na nagsesensyas ng hindi pagsang-ayon.
Yumuko
ang kanyang ulo at umiyak. Pero nang maaninag ko pa ang kanyang mukha ay hindi
nalalayo ang kanyang hitsura sa Jam na kilala ko. Nag-mature lang ito at tila
mas gumuwapo. Naging mas maganda ang kutis ng balat at matipuno ang
pangangatawan. Nagsalita muli ako.
“Pero,
kamukha mo si Jam na bata. Ikaw nga ba ‘yan?”
“Rich oo ako ito. Matanda na ako, at kahit ikaw kung
titignan mo ang sarili mo. Malaki na tayo.” May dalamhati ang kanyang
pagsambit. Naramdaman ko ang lungkot sa kanya kaya nakinig ako.
“Alam
mo ba Rich nagkita ulit tayo. Tapos naging classmate tayo. Masaya tayo
magkasama. Alam mo Rich minahal kita.”
“Mi-minahal?”
May pagtataka kong tanong.
“Oo
Rich. Naging boyfriend kita hanggang ngayon. Kung maaalala po sana ang lahat..”
Yumakap siya sa akin.
Sa
totoo lang naguguluhan ako. Hindi ko lubos maisip ang lahat. Nasakit pa ang
aking ulo dahil siguro sa aksidenteng sinasabi nila.
Nagkaroon
ako ng pagkakataong magpahinga nang magsabi ang doktor na bigyan ako ng oras
para dito. Sa pagpahinga kong iyon ay hindi ko maiwasang mag-isip. Ang huling
naaalala ko lang kasi kay Jam ay ang huli naming paglalaro sa kanilang bahay.
At nakakagulat dahil parehas na kaming binata. Alam ko na hindi totoo ang
magic. Pumikit ako. Hiniling ko sa Maykapal na tulungan ako. Hindi ko matandaan
ang nangyayari ngayon. Nawa’y kahit papano maka-alala ako ng bagay na sinasabi
nila, lalo na sa sinasabi ni Jam. May tuwa ako na nararamdaman dahil nakita ko
ulit si Jam, subalit mas ramdam ko siya ngayon. Tila ba ang puso ko ay hindi
mapigil sa pagtibok. Hindi naman ganito ito sa aking pagkaka-alam ko at ganito
lang ito kung ako’y nasasabik sa isang bagay o hindi kaya may crush. Sinasabi
din ni Jam na naging boyfriend ko siya. Gaano kaya iyon katotoo?
Ilang
linggo na ang lumipas at nakikita ko ang unti-unting pagbuti ng aking
pakiramdam at lagging nasa piling ko ang Nanay at ang Tita ko, lalo na din si
Jam na parati akong kinukwentuhan. Hindi siya tumitigil sa kakakwento ng
tungkol sa aming dalawa. Isang araw may bumisita sa akin. Isang hindi ko
malaman kung lalaki o bakla. Sa unang kita ko lalaki pero noong magsalita ay
bakla. Nakakatawa siya dahil sa mga biro niya.
“Hoy
Rich. Hindi mo na ako kilalang echusera ka! Nakakasad ka. Kung alam mo lang
naging crush kita dati eh…” May birong tono.
“Kuya
eh hindi nga po kita matandaan eh..”
“And
don’t call me Kuya. It’s ATE. Spell ko ha? A-T-E, ATE! Klaro?”
“Opo”
natatawa akong sumang-ayon.
“Hay
naku ikaw Rich na bumalik ang ala-ala sa pagiging bata! Oh basta papagaling ha?
Bibisita ulit si Ate ha?”
“Ikaw
naman Kyle ginawa mong bata talaga si Rich eh. Siguro matatawa siya sa iyo pag
naalala niya.” Sambit ni Jam.
“Edi
maganda! Alam mo naman ako ang clown ng buhay niyo. Take note ha, MAGANDANG
CLOWN. Oh siya gogora na akez. Aaura muna ha ha ha!”
“Eto
may panahon pa sa aura.”
“Ano po
‘yung aura Ate Kyle?” Tanong ko.
“Baby
ang aura ay…”Biglang tinakpan ni Jam ang bibig ni Ate Kyle.
“Rich
bad ‘yun basta. Okay?” kumindat si Jam sa akin sabay sama ng tingin kay Ate Kyle.
“Ay oo
baby sorry dirty mouth ako. Oh siya papagaling ha?” Pangiting sabi sa akin ni
Ate kyle at umalis na siya.
“Ang
kulit niya hindi ba?” Nakangiting sambit ni Jam.
“Oo nga
eh he he he. Sabi mo bestfriend natin siya? May bestfriend pala tayong bakla?”
“Oo
pero mabait si Kyle sa atin. Palatawa. Siya din ang nakakaalam ng secrets
natin, pati ang lahat ng pinagdaanan natin.”
“ahh…
Sana maalala ko pa Jam.” Wika ko.
Hinimas
ni jam ang ulo ko. Gustung-gusto ko iyon na parang naramdaman ko na iyon dati.
“Rich,
hindi ka naming hahayaan ni Nanay at Tita ha? Basta papagaling tayo at
papakabait okay?” Nakangiting sambit ni Jam ngunit may napansin akong nangingilagid
na luha sa kanyang mga mata.
“Opo
Jam! Magpapagaling ako. Ayaw ko na kasi na nalulungot kayo ni Nanay.” Masigla
kong sabi.
“Pero
Rich, naaalala mo ba ako?” tanong niya.
“Opo,
noong bata pa tayo, binigyan mo ako ng Mickey Mouse na Stuff toy ‘di ba?”
“Naaalala
mo nga!” May sigla siya sa pagsambit. “Oo naalala ko ‘yun. Tapos sa bahay
naming sa Cavite tayo naglalaro. Nakita ka naming ni Daddy naglalakad tapos
muntik ka na masagasaan noon tapos…”
Pinagpatuloy
pa niya ang pagkukwento. Doon ako mas naniwala na ang binata na kausap ko ay si
Jam nga. Tugmang-tugma ang kanyang pagsisiwalat ng aming nakaraan. Hanggang sa
nagkwentuhan pa kami. Doon ko nakita ang kanyang ngiti na tulad ng ngiti niya
noong bata pa kami. Gumaan ang aking pakiramdam.
“Noong
nawala ka Jam, namiss kita.” Payuko kong sabi.
“Talaga?”
Hinawakan niya ang kamay ko pagkasabi niya noon.
May
kakaibang bugso ang aking naramdaman na parang may tumataon sa loob. Bakit
ganito? May parang paru-paro sa tyan ko na nais kumawala. Hindi ko maintindihan
ang pakiramdam pero ang alam ko ay masaya ako.
“Oo,
kasi ikaw lang naman kalaro ko. Tapos nawala ka. Nalungkot ako.”
Niyakap
niya ako. Doon mas naging kakaiba ang pakiramdam ko. Mas kumakabog ang dibdib
ko.
“Hindi
na kita iiwan Rich. Nandito lang ako palagi para sa iyo. Kaya hinihiling ko sa
Maykapal na maka-recover ka na, na gumaling ka na at maglalaro tayo ulit, gaya
ng ginagawa natin dati.” Sambit niya.
Masigla
akong tumingin sa kanya.
“Talaga?” Tanong ko ngunit lumuluha
ang kanyang mata. Pinunasa ko iyon ng aking kamay. “Tahan nap o Jam ha?” Nang
mapunasan ay niyakap ko siya. Parang ang sarap-sarap niyang yakapin at gusto ko
ang paghimas niya sa aking ulo. May pakiramdam
akong kakaiba sa kanya na parang masaya, saya na hindi ko maintindihan.
Higit sa gusto ang pakiramdam na ito. Itinanong ko sa kanya ang aking
pakiramdam.
“Jam bakit ganito nararamdaman ko?”
Kinuha ko ang kanyang kamay at inilapat iyon sa aking dibdib. “Ang lakas ng
kabog niya. Tapos parang masaya ako na hindi ko malaman.” Hindi ako makatingin
sa kanya na parang nahihiya.
“Namumula ka Rich. Hala, parang..”
Biglang natuwa si Jam sa akin. Niyakap niya akong muli. “Rich ‘pag ganyan ‘yung
feeling mo it means kinikilig ka. Crush mo ako ano?”
Inilayo ko ang sarili ko sa kanya.
Parang mas nahiya ako.
“Ha? Hi-hindi ah! Hi-hindi ko
alam…”
Alam ko ang crush, ang gusto pero
hindi ko alam ang pakiramdam. Baka nga ganito. Sabi kasi ng mga kaklase ko dati
na pag may crush nahihiya daw tapos namumula. Sabi daw iyon ng kanilang mga
magulang. Tinanong ko si Nanay.
“Nanay ganoon ba iyon?”
Tumawa si Nanay sa akin. Nilapitan
at tumabi sa akin.
“Oo anak. Ganoon nga.” Nakangiti si
Nanay matapos magwika.
“Pe-pero Nay pwede nap o ba ako
magka c-crush?”
Tumawa si Nanay. Napayuko ako.
Hahihiya kasi ako dahil sa pagkaka alam ko bawal ang bata.
“Ha ha anak oo naman. Malaki ka na,
at kayo naman ni Jam kaya pwede na.”
Oo nga pala binata na ako, at kami
nga ni Jam. Ang hirap tumawid ng mapakalayo mula sa buhay na natatandaan ko at
sa buhay ko dapat ngayon. Kung sana na hindi nawala ang ala-ala ko ay hindi ako
nahihirapan, lalo na si Jam na lagi na lang nasa ospital upang bantayan ako.
Ako naman ang lumapit kay Jam.
Dahan dahan ang paglapit ko sa kanya dahil nahihiya ako. Sa pakiramdam kong
bata ay tila hindi ako sanay subalit nararamdaman ko na ang kakaiba sa akin.
Kahit ang aking alaga ay nabubuhay, na parang ito din ay tila nasasabik. Nang
makalapit ay bigla ang yakap sa akin ni Jam. Mas nabuhay ang aking ibabang
bahagi. Ang puso ko naman ay buhay na buhay. Napapikit ako.
“Kunwari ka pa Mahal kong Rich eh.
He He He ayan nayakap tuloy kita. Sige yakap ka lang”
Dahan-dahan ko siyang niyakap. Sa
pagkakayakap ko na iyon ay nadama ko ang kagalakan. Habang nakapikit ako ay may
bigla akong nakita. Isang lalaki sa isang hardin na nakatingin sa akin. Biglang
mabilis ang panggyayari at napunta ito sa isang kwarto. Nakahubo’t hubad kami
habang may ginagawang hindi ko alam ngunit masaya kaming dalawa. Ang lalake na
iyon ay si Jam at hindi ako nagkakamali. Pagkamulat ko ay napatitig ako sa
hindi kalayuan pababa habang yakap si Jam. Ano ang aking nasaksihan? Sa
paagkakapikit ko na iyon ay tila totoo at nangyari na. Bumabalik na ba ang
aking ala-ala o sadyang kakaiba lang ang aking nararamdaman at nakakaisip ng
ganoong bagay. Sa totoo lang kakaiba ang aking nararamdaman na parang may init sa
loob subalit nahihiya akong ilahad iyon. Nangangamba pa din ako kung totoo nga
ba iyon o sadyang naglalaro lang ang aking kaisipan dahil sa sensasyon na aking
nararamdaman ngayon.
“Bakit ka tulala Rich?” Napansin ni
Jam.
“Ah.. Eh wala Jam. May nakita lang
sa banda roon.” Kunwari na lang may nakita ako sa lugar na pinagkatitigan ko
sabay turo doon.
“Eh wala naman. Baka kung ano lang
naman ‘yun.” Sambit ni Jam. “Halika dito at payakap na lang.” Dagdag pa nito at
niyakap niya ako ng mahigpit.
Nakakadama talaga ako ng masayang
pakiramdam sa kanya, sa pagyakap na iyon ay nadadama kong hindi siya masamang
tao. Mahirap lang mag-adjust dahil hindi ko pa din maaalala kung paano kami
dumating sa ganitong sitwasyon. Pero ilang linggo pa lang ang lumipas ay dama
ko na agad ang kanyang pagsinta. Mas humanga ako kay Jam. Talagang napakabait
niya noong kami ay bata pa at mas nakilala ko pa na mapagmahal siya sa tao,
lalo na sa akin. Hindi siya nahihiya kahit kaharap ang doktor ay nagagawa
niyang halikan ang aking noo at yakapin habang ako ay namumula sa kahiyaan.
Isang gabi sa aking pagtulog ay may
isang pangyayari akong napanaginipan. Isang lalake sa isang park ang aking
kasama, nagtatapat ng kanyang pagmamahal. Sa panaginip kong iyon ay medyo may
kabataan pa kami at maayos pa ako, walang benda sa ulo o ni galos ay wala. Sa senaryong
iyon ay sinagot niya ako at masaya kami. Habang sa paglalakad naming ay biglang
naiba ang lugar. Katapat ko ang isang mall noon at patawid ako. Biglang may
sasakyan sa akin bumangga at namuti ang aking paningin. Bigla na lang akong
gumising, hingal na hingal. Ikinagulat din ni Jam iyon at nagising ka kanyang
pagkakatulog sa gilid ng kama.
“Rich okay ka lang?” Nilapitan niya
ako at hinimas ang aking likuran.
“Jam. Nabangga ako sa aking
panaginip.” Mahina kong sabi habang nakatingin sa malayo.
Niyakap niya ako. Sa pagkakayakap
na iyon ay idinantay ko ang aking noo sa kanyang kaliwang balikat.
“Rich, nandito lang ako. Okay ka
na.” HInihimas niya ang aking likod matapos niyang magwika.
“Jam, sa isang park ba tayo
nag-usap? Doon mob a ako sinagot?”
Napahigpit ang kanyang yakap. Maramdaman
ko ang patak ng kanyang luha sa aking balikat.
“Oo Rich. Ang araw na iyon ang
pinaka hindi ko malilimutang araw sa buhay ko.” Nakalapit ang kanyang labi sa
aking tainga. “Kung ganoon naaalala mo na?” Sunod siyang nagtanong.
“Napanaginipan ko bago nangyari ang
pagkakabangga sa akin.” Sagot ko.
“Kung ganoon maaari mong makita ang
nakaraan mo sa panaginip. May pag-asa pa.” May galak akong nakita sa kanyang
mukha ngunit natulo pa din ang mga luha niya. “Ganito Rich ha? Sa tuwing
mananaginip ka ikwento mo sa akin. Hindi natin masabi baka ilan sa mga
panaginip mo ay totoo.” Hawak niya ang aking dalawang balikat habang
isinasambit niya iyon. Um-oo ako, nagbabakasakaling sa ganoong paraan ko
maibabalik ang memoryang nawala sa akin.
Buwan ang lumipas, sabi nila mga 2
buwan na din. Madami na akong naikukwento kay Jam tungkol sa aking
napapanaginipan, at halos lahat ay totoong nangyari. Tanging ang panaginip ang
kanyang pinagkukuhaan ng pag-asa sabi niya. Tila nararamdaman ko na din ang
pag-galing ko. Humihilom na din ang sugat sa aking ulo. Dahil daw sa
pagkakabangga ay malaki ang napinsala dito. Tinahi daw nila ang aking ulo ng
napakaraming beses kung kaya’t hindi nga biro iyon. Tanging si Jam at Nana yang
nag-aaruga sa akin. Unti-unti ko na din naaalala si Jam sa panahong
nakakapanaginip ako. Unti-unti kong nalalaman kung ano siya sa akin ngunit
nangingibabaw pa din ang aking pagkahiya sa kanya. May awa na din akong
nadadama sa kanya. Paiba-iba lang din ang balik ng ala-ala sa akin na minsan
ang layo daw sa nangyari kung pagbabasehan ang panaginip ko noong nakaraang
araw at kinabukasan. Patalon-talon daw ang aking ala-ala kung kaya’t hirap
akong maintindihan ang bawat parte. Napapatanong pa nga ako na paanong nangyari
ang isang bagay. Dahil siguro hindi ko matandaan ang nangyari bago pa iyon. Bagamat
ganoon ay nakikita ko pa din ang suporta nila upang tulungan ako maibalik sa
akin ang aking ala-ala.
Kinabukasan ng umaga sa aking
pagkagising ay wala si Jam. Tanging ang nanay ang aking natadnan sa paggising.
Abala siya sa pagtitimpla ng kape at nang Makita niya akong gising ay nilapitan
agad ako, hinayaan ang kape sa mesa.
“Rich gising ka na pala. Gusto mo
ng makakain?” Pambungad niya sa akin.
Kumain ako ng almusal. Isang mamon
at kape. Habang kumakain ay itinanong ko sa kanya kung nasaan si Jam.
“Anak, pumasok si Jam sa school.
Madami siyang hahabulin sa subjects niya. Aasikasuhin na din daw niya ang papeles
mo sa school. Alam mo anak isa kang magaling na nursing student anak at
magaling ka sa field na pinili mo.”
“Talaga? Napasok ako sa College
Nanay?” May gulat kong tanong. Nakatungtong ako ng Kolehiyo ng hindi ko
matandaan. Tanging ang pagpasok ko sa elementarya lang ang aking naaalala.
Ganoon ba talaga kalaki ang nawala sa aking memorya?
“Oo anak. Ang galing mo nga eh. Pag
umuwi ako sa bahay ipapakita ko sa iyo ang grade mo pati na din mga notes mo.
Isa ka sa mga nangunguna sa klase at nanalo sa mga competitions sa school.”
Paghanga niyang sabi.
“Hindi po ba mahirap sa college? Paano
ko po nagawa iyon?” Tanong ko.
“Anak noong hindi pa nawala ang
memorya mo kaya mo ang lahat, at ngayon anak alam kong kakayanin mo din na
gumaling. Madami ka ng pinatunayan sa amin anak kaya naniniwala kami na
gagaling ka din.” Humarap siya sa akin at hinawakan ang kamay. May luha ang
pumatak sa kanya. Pinunasan ko iyon ng aking palad.
“Nanay tahan na po ha? Kaya ko po
ito. Magpapagaling po ako. Ayaw ko na po dito sa ospital.” Wika ko.
“Hayaan mo anak, kapag gumaling ka
na uuwi na din tayo kina Tita. Lulutuan kita ng paborito mong sopas.”
Napangiti ako sa kanya. Paborito ko
ang sopas lalo na kung si nana yang nagluto. Sa isang kainan halos maubos ko na
ang kaldero sa kakabalik-balik upang
kumuha. Kailangan ko na din masanay na an gaming buhay ay nasa Maynila at hindi
na sa Cavite. Dapat sanay ako sapagkat matagal na pala kami naririto, at dito na
ako nakapagtapos ng High school. Para sa akin napakabilis ng lahat ng
pangyayari pero ang totoo ay matagal na pala ang lahat. Ang kwento ni Nanay ay
3rd year na ako sa kursong Nursing at sayang daw kasi isang taon na
lang sana at matatapos ko na. Pero ipinasasalamat pa din niya sa Diyos na buhay
pa ako. Mabuti na iyon sabi niya.
Mga bandang alas siyete ng gabi
nang dumating si Jam. May dala itong pagkain galing sa sikat na kainan sa
Pilipinas at isa sa paborito ko ang kanyang dinala.
“Rich ko. Tara kain tayo.” Paanyaya
niya. “Nay sabay-sabay na po tayo binilhan ko na din po kayo.” Dagdag niya.
“Naku anak salamat nag-abala ka pa
sa akin. Kahit si Rich na lang sana ang binilhan mo.” Wika ni Nanay.
“Nanay magandang nakakabawi po ako
sa inyo. Maghapon ninyo pong binabantayan si Rich sa ospital. Gusto ko po makabawi
sa inyo.” Hinawakan ni Jam ang kamay ni Nanay.
“Salamat anak. Malaki na ang tulong
ninyong pamilya sa amin ni Rich. Alam ko na mahal na mahal mo ang aking anak
kaya’t nagtitiwala ako sa iyo. Salamat anak.” Hinawakan naman ni Nana yang palad
ni Jam.
“Jam kamusta po ang school?”
Pasingit kong tanong.
Lumapit siya sa akin at tinabihan.
Hinawakan niya ulit ang aking ulo na siyang gusting-suto kong ginagawa niya sa
akin.
“Ikaw ang kamusta dito he he he.”
Sambit niya habang hinihimas ang aking ulo.
“Eto po palaging lumalapit sa akin ‘yung
nurse. Natatakot na nga po ako eh kasi madalas kihukuhaan ako ng dugo.”
“Saan ka kinukuhaan?”
“Dito po sa daliri.” Ipinakita ko
ang aking daliri sa kanya.
Hinawakan niya ito sabay hinalikan.
Dama ko ang mainit niyang halik sa aking daliri na siyang nagbago ng aking
pakiramdam. Sinakop ako ng hindi ko malamang pakiramdam, pakiramdam na madalas
kong nadadama kapag ginagawa niya akong halikan sa noo o kung yayakapin niya
ako. Dama ko din ang pagtayo ng aking alaga. Mabuti at tinakpan ko ito ng unan
upang hindi nila mahalata. Nakakhiya kasi lalo na kay Nanay.
“Ayan gagaling na ‘yan ha?”
Tinignan niya ako at ngumiti. Napayuko ako.
Nilingon niya ako paibaba. Nang Makita
ko siya tinakpan ko ang aking mukha na siguro’y namumula na naman.
“Uyy nag ba-blush siya? He he he.”
Wika niya sa akin at natawa.
“Hi-hindi ah?” Wika ko habang
tinatakpan ang aking mukha.
“Alam mo huwag ka na mahiya Rich
ko. Palagi kang ganyan. Tayo naman eh.”
“Eh kasi po.. hindi ako sanay eh.”
“Hehe ikaw talaga. Ok lang ‘yan at
masasanay ka din.”
Ramdam ko na tumayo siya at pumunta
sa kung saan nandoon ang bag niya. Tinanggal ko na ang pagkakatakip ng aking
mga mata. Maya-maya lamang ay may dala siyang notebook at isang lapis. Lumapit
siya sa akin.
“Rich marunong ka magsulat ‘di ba?”
Tanong niya sa akin.
“Opo.”
“Pero kaya mo ba kaya magsulat
ngayon?” Muli siya nagtanong.
“Susubukan ko.” Sagot ko sa kanya.
Iniabot niya sa akin ang notebook
at lapis. Isulat ko daw ang alpabeto. Hinawakan ko ang lapis at nagsulat. Sa
una ay nanginginig pa ang aking kanang kamay. Mabuti na lang nasa kaliwa ang
dextrose dahil kung hindi ay hindi ako makakapagsulat. Maya-maya lamang ay
gumaganda na ang aking pagsulat. Nakita ko ang ngiti nila Nanay at Jam sa akin.
“Eto na po tapos na po.” Ipinakita
ko sa kanila ang aking sulat.
“Wow ang galing ni Rich ko ah?”
Hinawak niya ulit ako sa ulo. Napapikit ako sa sarap na dulot ng pagkakahimas
niya sa aking ulo. “Ganito Rich, kapag nanaginip ka isusulat mo dito ha? Hindi
na kasi kita mababantayan gawa ng papasok na ako sa school. Pero lagi akong
pupunta dito ha? Hindi kita hahayaan na
hindi makapunta dito. Gusto kitang nakikita araw-araw.” Dagdag niya.
“Opo. May napaniginipan ulit ako
Jam.” Naalala ko ang aking panaginip kagabi. “May napanaginipan akong magkasama
daw tayong dalawa sa isang garden. Tapos may inilabas ka. Cellphone ata iyon
pero mukhang high-tech. May pinatugtog ka.”
“Pinatugtog? Teka ito ba iyon?”
Agad siyang may inilabas sa kanyang bulsa. Kung hindi ako nagkakamali ay iyon
ang cellphone na aking tinutukoy. Cellphone na makabago na hindi gaya ng
naaalala ko na hanggang tawag at text lang ang nagagwa. Maya-maya lang ay may
isang awitin siyang pinatugtog. Nang marinig ko ang himig ay naalala ko na iyon
ang himig na aking narinig sa panaginip.
You are the song
Playing so softly in my heart
I reach for you
You seem so near
And yet so far
Playing so softly in my heart
I reach for you
You seem so near
And yet so far
“Iyan nga
iyon.” Nang marinig ko ang isang linya sa kanta ay natanto na iyon nga ang
kanta na aking naaalala sa aking panaginip. Nakita ko angpagpikit ni Jam.
Pagdating ng susunod na linya ay sinabayan niya ito.
I hope and I
pray
You'll be with me someday
I know down inside
That you are mine
And I'm your true love
Or am I dreaming?
Hindi
ko inakalang napakaganda ng kanyang boses. Hindi na katulad noong kami pa ay
bata na palagi kaming nakanta ng pambatang awitin, mas may timbre ang boses,
buo ang tono at sadyang nakakapukaw ng damdamin.
How can I
Each time I try to say goodbye
You were there
You look my way and touch the sky
Each time I try to say goodbye
You were there
You look my way and touch the sky
Lumapit
siya sa akin, hinawakan ang aking kamay ay idinantay ang kanyang kamay sa aking
palad. Ang lapat na palad ay unti-unting nagsara na kahit ang aking palad ay
akin ding naisara. Dama ko ang init ng kanyang kamay. May kaunting diin at
pinipisil-pisil ito.
We can share
tomorrow and forevermore
I'll be there
To love you so
You are my song
Tinititigan
ko siya habang kumakanta. Maya-maya ay napansin ko ang luhang gumapang sa
kanyang pisngi. Hindi ko na din napansin ang aking mukha at naramdaman ko na
basa ito. Naluha na din pala ako. Nadama ko ang kanyang pagsinta noong araw na
iyon. Ang awitin na iyon ay dama din ng aking diwa, may pagsinta.
“Iyan ang
ating theme song.” Wika niya paglingon sa akin. Naiba bigla ang kanyang mukha
nang lumingon sa akin. “ba’t naiyak ka?” Tanong niya.
“Ah…
Kasi po ang galing ninyo po kumanta.” Sa totoo lang nasakop ng kanyang pag-awit
ang puso ko kung kaya siguro ako napaiyak.
Agad
niya itong pinunasan ng kanyang panyo galing ka kanyang bulsa. Nang mapunasan
ay ngumiti ito sa akin.
“Rich
ko unti-unti mo na akong naaalala.” Wika niya malapit sa aking mukha.
“Jam,
mahal kita.”
“Talaga?”
Ngumiti siya ng may galak.
“Oo.
Naaalala ko na. Noong highschool tayo nagkita tayo muli. Si Kyle, naaalala ko
na.” Nalinawan na ako sa lahat. Dahil sa kanyang awitin ay biglang pumasok ang
halos lahat ng memorya sa akin. Naalala ko na din na nagraoon muna ako ng
babaeng kasintahan na ang pangalan ay Thea, at naghiwalay kami dahil sa pagmamahal
ko sa kanya. Iyong nararamdaman ko, nakakatiyak na akong isa itong pakiramdam
ng pagmamahal. Tila nabuhusan ako ng tubig at nagising. Lahat ito ay ihinayag
ko sa kanila ni nanay, at parehas silang nagtatatalon sa saya. Kahit ako ay
napangiti dahil heto na ako, nanumbalik ang halos lahat sa akin. Niyakap ako ng
sobrang higpit ni Jam na tila ayaw na niya akong bitiwan sa pagyakap, at
niyakap ko din siya gaya ng kanyang ginawa. Umiyak siya ng sobra sa akin.
Pinasasalamatan niya ang Maykapal sa nangyar ngayon. Ang kanyang dalangin ay
natupad din dahil sa ang aking ala-ala ay bumabalik na.
“Jamrich.
Tama Jamrich ko?” May ngiti at lambing kong sambit. “Huwag na pong umiyak. Heto
na at sinagot na tayo sa dalangin mo.”
Kinapkap
niya ang aking katawan mula ulo hanggang sa braso. Tila hindi makapaniwala sa
pangyayari.
“Hindi
ba ito panaginip? Parang magic kasi eh?”
“Totoo
ito Jamrich. Naaalala ko ‘yung kanina na nahihiya ako sa iyo. Para akong engot
kasi nahihiya pa ako. Naaalala ko lang kasi ‘yung pagkabata ko kaya ganoon.”
Paliwanag ko.
Kahit
ako na natatawa sa naaalala ko. Para akong bata at kapag naiisip ko ang aking
pinag gagagawa ay mag nahihiya ako. Ngunit masaya ako dahil bumabalik na ang ala-ala
ko. Marahil sa kanta kung kaya’t natulungan akong maalala ang lahat. Parang
naniniwala ako na may salamangka ang awitin. Siguro ay dahil damang-dama ko
lang iyon at isa iyon sa paborito kong awit dahil iyon ang aming theme song ni
Jam. Tila mabilis ang pangyayari pero
nagpapasalamat ako na agad din natapos ang aming paghihirap.
Tinawag
agad ni Nanay ang doktor at nang malaman ang balita ay natuwa ito. Agad nila
akong sinilip. Sa nakikita nila ay nagiging mabuti na ang lagay ko. Sinabi ng
doktor na nahilom na ang sugat sa parte ng aking ulo at tiyak niya na
makaka-alis na din ako sa ospital sa hindi mahabang panahon. Laking tuwa naming
at saw akas ay maaaninagan ko na din ang sikat ng araw sa umaga, pati na ang
tanawin sa labas. Namiss kong lumabas dahil kulong ako sa aking kwarto sa
ospital.
Napakabilis
ng pangyayari na parang pelikula. Ngunit may pagkakataon din sa buhay na possible
din nangyayari ang tulad ng ganito. Tila ang biyaya ay hindi natin masasabi
kung kalian dadating, kung mabilis o matagal. Sadyang tunay na makapangyarihan
ang nasa Itaas upang magawa ang ganitong milagro sa buhay ng tao. Kung hindi
man totoo bakit mayroon tayong nababalitaang muling nabubuhay matapos mamatay?
Hindi ba iyon milagro? Hangga’t malakas ang ating pananampalataya ay tutulungan
tayo ng Maykapal at naniniwala akong lahat ay pantay sa paningin Niya. Kung
kaya’t hindi Niya binigo si Jam sa panalangin na mapabuti ako. Ikinatutuwa ko
na nandoon pa din ang kanyang pagkuha ng lakas sa Kanya.
Makakahinga
na din kami ng maluwang sa napakagandang balitang ito sa amin, subalit hindi pa
iyon kumpleto dahil hindi ko pa din maalala kung bakit ako nasagasaan. Tanging
naaalala ko lang ang araw na iyon at abala ako sa case study. Monthsary namin ni
Jam ang araw na iyon. Iyon na lamang ang aking naaalala. Kailan ko kaya iyon
muling mapagtatanto sa aking balintataw? Isang katanungan sa aking isip
bumabagabag. Pero nagpapasalamat ako na saw akas ay halos natapos na ang aming
pagdurusa. Tiyak ang puso ko ang nagbigay daan upang maalala ang lahat, na
nagbigay daan upang maramdaman ko si Jam. Tanging ang kanyang pagmamahal sa
akin ay tunay, na kahit hindi ko man siya maalala ay nagagawa pa din niya akong
mahalin. Habang nakayakap siya sa akin ay sinabi ko sa kanya ito:
“Hindi ko man matandaan ang lahat, ngunit sinasabi ng aking
panaginip na ikaw ang taong lubos na minamahal. Ngunit hindi na kailangan pang
managinip upang madama ko iyon, dahil sa wakas at naaalala na kita.”