You're Really The One (Chapter 2)

CHAPTER 2

The Side of Jam

Ang buhay ay sa gulong natin maihahalintulad, minsan ay nasa taas, minsan ay nasa baba. Ang buhay ay hindi natin masaabi, kung hanggang kailan tayo sasaya o hanggang kailan tayo magdudusa. Masuwerte na ang mga taong nakakadanas ng saya sa kanilang buhay, ngunit hindi din nakakapagtaka na makakatamas din sila ng hindi magandang pangyayari sa kanilang buhay. Hindi patas ang buhay.

Totoo iyon kung ako ang tatanungin. Bakit naman hindi? Paano tayo matututo kung wala ang mga iyon. Sa ganoong paraan natin maisusukat ang totoong tayo, kung sino talaga tayo. Sa masuwerte kong buhay ay inaamin ko na may mga pangyayaring hindi ko nais maihalungkat sa aking isipan ngunit dinala nito ang aking pagkabuo.

Ako si Jam, nag iisang anak ng mag-asawang Randy at Lorie. Ayon sa nasabi ko kanina ay masuwerte ang aking buhay, oo dahil sa may kaya ang aming pamilya. Nakapag-aral ako sa mga pribadong paaralan, nakakatanggap ng mga mamahaling bagay, may sariling kwarto, sariling banyo, sariling TV at computer sa loob ng kuwarto at sariling laptop. Napakasuwerte ko kumpara natin sa mga batang nabubuhay sa kalsada. May desenteng hanapbuhay ang aking mga magulang, si Mommy ay isang Manager sa sikat na kainan sa buong Pilipinas at si Daddy naman ay may mataas na katungkulan sa opisina.

Bilang nag-iisang anak, oo inaamin ko na ako ay spoiled, ngunit nakakatanggap pa din ako ng mga bagay sa aking mga magulang kahit na hindi ko iyon hinihiling. Talagang mahal ako ng aking mga magulang. Sa pagmamahal nila sa akin ay humiling ako noon na sana makapunta ako ng Disneyland, ngunit tumanggi ang aking mga magulang dahil malayo daw iyon. Nalungkot ako dahil matagal ko nang nais magpunta doon gawa ng nagandahan ako noong ipinakita ito sa paborito kong channel sa aming cable TV. Ngunit isang araw ng aking pag gising ay nagulat ako sa balitang bumungad sa akin, pupunta na daw kami sa Disneyland! Hindi ako noon mapakali dahil sa tuwa! Habang tinutungo namin ang Airport ay ramdam ko ang saya, hanggang sa makasakay kami ng eroplano. Nang makarating ng Tokyo ay dali-dali kong hinila sina Mommy at Daddy ngunit sabi nila ay bukas pa daw kami pupunta. Nalungkot ako dahil akala ko ay sa  araw na iyon ay pupunta na kami agad. Kinabukasan ay nagtungo na kami. Ang ganda doon! Iyon ang pinakamsayang hiling na natupad sa buhay ko. Masasabi ko na talagang mahal na mahal ako ng aking mga magulang.

“Oh anak iyan ha? We granted your wish na. Hindi ka kasi namin matiis ni Daddy so we made a decision to get here without telling you. Are you really happy anak?” Pangiting sabi ni Mommy.

“Yes Mommy! I really surprised! I can’t believe I get here! It’s my dream Mommy! It’s my dream Daddy!” Masayang-masaya kong sagot.

“Hehehe well great thing you really appreciate this anak. We really love you so much!” Wika naman ni Daddy.

Nagsimula na kaming libutin ang lugar. Masayang-masaya ako noon na parang nasa panaginip lang ako, pero heto at totoo na.

Matapos ng masasayang mga araw ay bumalik na kami sa Pilipinas. Hindi makakaligtaan ang mga souvenir na dali-dali kong ipina-display kay Mommy sa kuwarto nang makauwi kami. Noong matutulog na ako ay nagbasa pa si Mommy ng isang istorya.

“So the prince kissed the princess and they lived happily ever after. Ayan we are done na. So have you enjoyed the story anak?” Tanong sa akin ni Mommy.

“Yes mommy i really did, and i saw this castle in DisneyLand! They are really true right mommy?” Wika ko.

“Well anak in Disney Land it is, but in real world it is also true, but in many other ways.” Sagot ni Mommy sa akin.

“How mommy?”

“You will find out someday when you grow up and become an adult.”

“Oh I see because i am still a child right?”

“Yes Anak.”

“But can you still tell me though i will not be able to understand it?”

“Haha! Ang kulit mo talaga! Someday anak maiintindihan mo din. Oh drink your milk na then go to sleep. Pray first muna ha?”

Hinalikan ako ni Mommy sa noo at tumungo na sa kusina dala ang baso na pinag-inuman ng gatas. Nagdasal ako at natulog na din.

Sa masayang buhay araw-araw ay masasabi ko na pinuno kami ng biyaya. At heto na iyon, sa kabila ng hirap at sakripisyo ng aking mga magulang ay heto na kami. Bilang mga magulang ay sinisigurado nila ang aking magandang kinabukasan. Kaya noong tumungtong ako ng limang taong gulang ay naghanap sila ang tutor para sa akin. Sa tatlong buwang pagtitiyaga ay nakitaan ako ng napakalaking potensiyal sa pag-aaral.  Hanggang sa nagsimula na din ako pumasok ng kindergarten sa pribadong pag-aaral. Unang araw pa lamang ay nakitaan na ako ng aking guro ng angking talino, hanggang sa lumipas ang mga buwan ay isinasali na ako sa mga paligsahan. First place o Second place ang aking nakukuhang puwesto.  Hindi lubos maisip na ang isang tulad ko ay kayang-kaya na sumabak sa ganoong mga patimpalak, kahit ang mga magulang ko ay sobrang nagagalak na kita sa kanilang mga ngiti at may pagluha pa nga ang kanilang mga mata. Hanggang sa isang araw ay naatasan akong makipaglaban para sa Regional Spelling Competition. Puspusan ang pagsaanay sa akin noon. Naaalala ko pa nga noon ang salitag “Psychology” na ipinapa spell sa akin. Kung iisipin ko sa ngayon ay nakakamangha na hindi lang basta madadaling salita ang pinapa spell sa akin. Hanggang sa bahay ay sinasanay ako ng aking Mommy.

“Spell Computer” Tugon niya.

“C-O-M-P-U-T-E-R, Computer” Mabilis kong sagot.

“Very good dear! So are we ready for the competition tomorrow?”

“Yes mom! I will ace that competition just like I’m doing in my tests!”

“Well then, me and your dad will be so proud of you. As we imagine that you will going to get that big trophy and will be displayed here in your room. How great is that isn’t it?”

“Yeah Mom. I promise i will make you and Daddy proud of me! I will win you’ll see!” Masigla kong tugon sa kanya.

“That’s my son! I love you anak! Kahit na manalo ka o matalo we still be proud of you.” Nakangiting sagot ni Mommy.

“No way Mommy, I’ll gonna win that game!” Pasigaw kong sabi.

“Hahah I do believe so. Oh siya get some sleep na. Here’s your milk. When you are done ilapag mo na lang diyan sa cabinet. Ako na bahala bukas. Goodnight then my Dear Jam, Mommy has to go na. I need a plenty of sleep.”

“Ok Mommy. I love you.” Niyakap ko si Mommy.

Inubos ko lang ang aking gatas at natulog pagkatapos. Kinabukasan ay heto na, sasabak na ako sa isang patinpalak na pinaghandaan ng puspusan.  Handang-handa na ang lahat, kahit ang mga magulang ko ay kasama ko na tila hindi yata sila papasok. Natuwa ako dahil sa wakas ay makakanood din sila kaysa noon na hindi nila ako nasusubaybayan dahil parehas sila na nasa trabaho.

Nakarating na kami at agad-agad akong hinanda. Kasama ko si Daddy noon. Nang nasa stage na kami ay hinawakan niya ang palad ko, mainit iyon at nakikita ko sa mga mata niya ang ngiti.

“Goodluck anak. Naniniwala ako sa ‘yo.” Mahinang sabi ni Daddy sa akin sabay ang pagkayakap nito.

Nagsimula na ang paligsahan, at heto na ako kasama ang mga tumanggap ng pagsali dito. Habang nagsasalita ang dictator ay naririnig ko ang pag cheer ng aking mga magulang, kasama ang mga guro ko. Kita sa kanila ang bakas ng saya na alam ko ay sa ginagawa ko ay nasisiyahan sila.

Nang matapos ay hindi magkandahumayaw ang aking mga guro, pati na din ang aking mga magulang. Bakit kaya? Hindi ko iyon maintindihan. Lumapit sila sa akin habang nakapinta ang mga tamis ng ngiti sa kanilang mga mukha.

“Congratulations Jam! You made it! You won!” Natutuwang wika ni Mommy.

Ako ang nanalo, nakakatuwa at nakita ko muli ang kanilang mga ngiti. Panay ang yakap nila sa akin. Hanggang sa tinawag ako ng tagapagsalita. Nang makapunta ng entablado ay inabot ko ang Trophy na siyang mapapanalunan ko. Naglakasan pa ang pagsabi nila ng “JAM-JAM” ng paulit-ulit. Kung ibinabalik tanaw ko ito ay nakakatuwang isipin hindi ba? Talagang patunay na ang biyaya sa amin ay umaapaw, na ang karamihan sa atin ay hinihiling na maging ganito ang buhay na parang sa amin. Kung iisipin nga ay maipagyayabang namin ito, ngunit mayroong respeto ang aming pamilya sa lahat ng nakapaligid sa amin.

May mga araw na minsan may nadaan sa aming bahay na mga bata sa lansangan ang naglalaro. Mapapansin namin ang kanilang mga hitsura, ang kanilang mga damit at gayak na para bang isang buwan na hindi pinapalitan, pati na din ang mga pangangatawan nilang mapapayat na tila isang buong linggo ay hindi kumakain. Bilang mga taong mayroon namang maibibigay ay nagbabahagi kami ng pagkain sa kanila. Inaabutan namin sila, minsan pa nga ay kami na ang tumatawag para maibahagi ang kaunting tulong para sa kanila. Bakas ang mga ngiti nila kapag nakakatanggap sila ng ganoon. Nakakaawa ang tulad nila, naghihirap sila. Sigurado ako na hindi nila nais ang mabuhay ng ganoon, ngunit gaya nga ng ating alam, hindi patas ang buhay. Masuwerte ako sa kanila dahil hindi ko na kailangang dumanas ng ganoon, magpulot ng basura para magkaroon ng pera at bumili ng pantawid gutom.  Bakit kailangan nilang gawin iyon? Nasaan ang kanilang mga magulang? Mabuti na lang at alagang-alaga ako ng aking mga magulang mula sa pag-gising hanggang sa pagtulog ay nakabantay sila.

Ang ganda ng aking buhay, kahit ako ay nagagandahan sa buhay na mayroon ako. Ngunit sa kagandahan nito ay may pangyayaring hindi ko maisip bakit, paano at hanggang ngayon ay dala ko ito. Sa aking murang pag-iisip noon ay hindi ko iyon alam hanggang sa ngayon ay unti-unti ko iyong napagtatanto.  Isang bangungot kung sa akin iyon maihahalintulad.

Nagtungo ang pinsan kong lalaki sa bahay. Naatasan siya ng aking mga magulang na magbantay sa akin ng dalawang linggo. Aalis sila noon patungong London para magpahinga. Bakit hindi ako sinama? Nakakapagtampong malaman na sila lamang ang aalis. Noong malaman ko iyon ay naghihimutok ako, nag tatalon at umiyak. Nagkulong ako sa kuwarto, umiiyak. Sinundan ako ni Mommy ngunit papasok pa lamang siya ay tinulak ko ang pinto at ni-lock ito. Kumakatok siya ngunit nagbingi-bingihan lamang ako. Hanggang sa nagsalita na lamang si Mommy.

“I’m so sorry anak for this. Mukhang hindi mo gusto na umalis kami. But Anak we will promise next time sasama ka na namin. Can you open the door now and let Mommy explain why we will be going there. Please?” malumanay na tugon ni Mommy.

Nakadama ako noon ng awa, na hindi dapat ako ganoon kay Mommy. Hindi ko dapat siya pinagsaraduhan ng pinto. parang sama ko sa aking ginawa. Naisip ko iyon. Tumungo ako sa pinto at dahan-dahan itong binuksan. Nakita ako ni Mommy na basa ang aking mukha kaya nang makita niya ito ay pinunasan niya. Hinalikan ako sa noo at tumungo kami sa aking kama.

“Come here Dear, dito ka sa lap ko.” Sinusuyong pagsabi sa akin.

Lumapit ako sa kanya, pero lumuluha pa rin ako. Bakit kasi hindi ako kasama? Bakit sila lang? Nakakapagtampo pero nakinig pa din ako kay Mommy.

“Anak, for all of these days na nagwowork kami ni Daddy, we need to have a rest. Gusto mo ba na everyday kami magwowork and nakikita mo kami na laging pagod?” Tugon ni Mommy.

“I don’t want to Mommy. Gusto ko pretty pa din si Mommy and Handsome pa din si Daddy. But why Mommy hindi ako kasama?” Malungkot kong tanong.

“Because you have to attend your school. ‘Di ba you don’t want to be beaten by your classmates that’s why you go to school everyday?”

“But Mommy why in a very far place? Why don’t you stay here na lang?”

“You know Anak memorable sa amin ni Daddy ang London, doon kami nag share ng aming love for each other. Like in the fairytales we have read, that place is our Kingdom, our fantasy place.”

“So you are the princess in that kingdom and Daddy is the prince? You didn't tell me you both are prince and princess.”

“Hahahaha!” Tumawa Si Mommy. “And you my little prince, may you understand that we will going to have our happily ever after for a while. Is it okay for you? We will promise to bring you something when we head back here ok?” dagdag pa niya.

Naintindihan ko na. Siguro ay nais nila na sila lang ang magkasama, na walang kukulit sa kanila. Siguro kasi makulit ako kaya hindi nila ako isasama. Ngunit naisip ko yung sinabi ni Mommy tungkol sa school, at oo nga kung aabsent ako matatalo ako at pag natalo ako malulungkot sina Mommy at Daddy. Ayaw ko na ganoon. Kaya ngumiti na ako, niyakap ko si Mommy ng mahigpit, at may hiniling ako.

“Mommy, could you bring me a big Mickey Mouse Stuff toy? The one that I saw on the TV?”

“Well okay then dear, I saw it last night when you are watching you favorite Disney Show. Okay we will promise to get you one.” Pangiting sagot niya sa akin.

“Yehey! I really love you Mommy. I’m sorry i was able to lock the door for you not to enter my room. Sorry po mommy. I promise i will never do it again. I will be a good boy!” Masaya kong sabi.

“Well then come on anak, while we are not around nandito si Kuya Ren. He will be in charge of you so be a good boy to him okay?”

“Yes Mommy. So ngayon na po ba ang alis ninyo?” Tanong ko.

“Yes my Dear, I’ll wait for your Daddy lang then pupunta na kami. Oh tawagin ko si Kuya Ren ha?”

“Sure Mommy!”

Tinawag ni Mommy si Kuya Ren, siya ang mag-aalaga sa akin. Pinsan ko siya ngunit hindi ko siya ganoong kasundo. Sa tansya ko ay nasa labing apat na taon na ito habang ako ay nasa pitong taon pa lamang. May hitsura ito, maputi, maganda ang mga mata, may katangkaran ito, mapupula ang mga labi, mapayat ngunit nangingibabaw ang kagwapuhan nito. Likas na sa amin ang pagiging maputi kaya hindi na ako magtataka na ganoon ang kanyang kulay. Nang magtagpo kami ay binati niya ako.

“Hi Jam! Ako si Kuya Ren, ako muna ang bahala sa iyo ha? Huwag kang matakot sa akin.” Pangiting tugon niya.

“Oh anak, kung may kailangan ka, sa kanya ka lalapit. Siya ang bahala sa iyo.” Wika ni Mommy. “And Ren, alam ko na kaya mo ito. Huwag mong pababayaan si Jam ha? Oh heto ang pera, kung may kailangan bilhin bumili ka. Ang ref ay nandyan lang. Kasya na iyon sa dalawang linggo. Oh basta ha? Susubukan kong tumawag-tawag dito.” Dagdag pa niyang sabi para kay Kuya Ren.

“Opo Tita ako na po ang bahala.” Sagot ni Kuya Ren.

“Oh mauna na kami ni Mommy mo anak. Be a good boy ha?” Tugon ni Daddy sa akin.

Nagsimula nang paandarin ni Daddy ang sasakyan at nakalabas na sila sa garahe. Isinara naman ni Kuya Ren ang gate at ni-lock ito. Lumapit siya sa akin. May kaba akong nararamdaman noong panahon na iyon. Tinungo namin ang kuwarto ko. Hila-hila ang aking kamay ay pumasok kami doon. Ni-lock niya ito at nang hinarap niya ako ay ngumiti siya sa akin.

“Jam, gusto mo ng laro?” tanong niya sa akin.

“Kuya, why did you lock up the door?”

“Kasi Jam para safe tayo. Maraming masasamang tao ngayon. So ano, gusto mo maglaro tayo?”

Bilang sabik sa laro ay ngumiti ako. Hindi ko pa nasusubukang makipaglaro sa loob ng aking kuwarto. Sa pang araw-araw kasi ay puro na lang aral, miminsan ko lang magalaw ang aking mga laruan. May oras lang kasi ako ng paglalaro at karamihan ng oras ko ay sa pag-aaral.

Kukuha na sana ako ng laruan noon nang biglang may itinatanggal si Kuya Ren, ang kanyang sinturon na nakapasok pa sa kanyang pantalon. Kinabahan ako bigla. Anong gagawin niya sa akin? Bakit niya tinanggal iyon? Tumingin siya sa akin.

“Halika Jam, may gagawin tayong laro.”

Laro? Ano kayang laro iyon? Baka siguro maglalaro kami gamit ang kanyang sinturon. Pero hindi nko maisip anong klaseng laro iyon.

Lumapit ako, nakatingin ako sa kanya. Nang makalapit ay kinuha niya ang aking kamay. Natakot ako. Hindi ko maintindihan kung ano ba ang lalaruin namin. Sa paghawak niyang iyon ay mainit ang kanyang kamay.

“Huwag kang matatakot ha Jam? Laro lang ito at hindi kita sasaktan. Okay?” Pangiti niyang sabi.

Tumango na lamang ako.

Sa pagkakahawak niya ng aking kamay ay ipinunta niya ito sa kanyang gitnang bahagi ng katawan. Nagulat ako nang may mahawakan ako, isang mainit, may haba at matigas na parang bato. Ano ito? Bakit may matigas sa gitnang bahagi at napakalaki nito sa aking kamay? Anong laro ba ito?

Maya-maya lamang ay ipinasok niya iyon sa loob. Doon ko na naramdaman ang naninigas na iyon, na tila may kaunting pag-galaw pa iyon at basa.

“Jam, pisil-pisilin mo.”

“Kuya paano po?”

“Basta pisilin mo lang” Nakangiting sabi niya sa akin.

Sumunod ako dahil sa natatakot din ako at matanda siya sa akin. Pinisil ko iyon. Kung kanina ay matigas iyon ngayon ay ramdam ko ang sobrang pag tigas noon. Nagulat ako. At may buhok iyon dahil nararamdaman iyon ng aking kamay.

Nang tuloy tuloy kong pinipisil ang bahaging iyon ay dahan-dahan niyang hinubad ang kanyang pang-ibaba. Doon na tumambad sa akin ang kalakihang alaga nito. Mamula-mula ito at may kahabaan din. Napalunok ako. Muli niyang hinawakan ang aking kamay ay ipinaiba ang paghawak doon.

“Ganito Jam, i-aangat mo at ibababa, dahan-dahan lamang ha?”

Sinunod ko iyon. Sinusunod ko na lamang siya dahil sa takot ko. At ang sabi niya ay laro lamang iyon. Ngunit anong klaseng laro ito? Akala ko ay laruan ang aming gagamitin pero nagulat na lamang ako at ang kanyang alaga ang lalaruin namin. Tulu-tuloy kong ginagawa iyon. Nagulat na alng ako nang si Kuya Ren ay napapanungol.

“Jam, pakibilisan” batid niya sa akin

Binilisan ko iyon, at nang ibinilis ko ang aking ang angat at pagbaba ay lumakas pa ang ungol nito. Teka bakit ganoon? Bakit ganoon siya, iyong reaksyon ng kanyang mukha? Sa bawat paggalaw ko sa kanyang kargada ay bakit parang masaya siya at nasasarapan? Hindi ko alam bagamat bago sa aking paningin ang kaganapang iyon.

Isang bagay pa ang ipinagawa niya sa akin. Inilapit niya ito sa aking mukha. Kinabahan ako.

“Dilaan mo Jam.”

Dilaan? Ano iyon pwedeng kainin ang bahaging iyon? Hindi ko na maintindihan ang mga paangyayari ngunit sa wala pang muang na katulad ko ay ginawa ko iyon. Hindi ko nagusthan ang lasa. Akala ko ay candy na matamis ngunit nang aking malasahan ay hindi ko na iyon itinuloy. Nagsalita na ako.

“Kuya Ren natatakot na ako.  What are we doing?”

“Naglalaro tayo Jam, Oh mukhang hindi mo nagugustuhan sige lumapit ka na lang sa akin.” Tugon nia sa akin.

Nang lumapit ako ay pinag hahalikan niya ang aking mga labi. Mapusok ito at mainit. Ngunit naka tayo lamang ako. Habang ginagawa niya iyon sa akin ay may ginagawa ang kanyang kanang kamay sa kanyang kargada, hanggang sa nagulat na lamang ako na may mainit at makapit na katas ang dumikit sa aking hita. Lumakas ang ungol ni Kuya Ren at nang matapos ay tila napagod ito. Pawis na pawis at napapabugtong hiniga.

Nang mahimasmasan ay pinunasan niya ang hita ko. Tumingin siya sa akin at nagsalita.

“Huwag mong sasabihin sa Mommy at Daddy mo ‘to ha? Secret game ito.” Tugon niya at lumabas na sa kuwarto.

Nakatayo pa din ako, tulala. Napapaisip kasi ako sa mga nangyari. Bakit ganoon? Laro ba iyon? Bakit iba ang aking nararamdaman? At yung dumikit sa aking balat, ano ba iyon. Maraming tanong sa isip ko. Ngunit hindi kinalaunan ay tinawag na niya ako upang mag-hapunan.

Sa dalawang linggo na iyon ay tatlong beses iyon nangyari. Hindi ko maipaliwanag bakit ako napapsunod ni kuya Ren kahit na natatakot akong gawin ay ginagawa ko pa din. Sa tatlong beses na dumapo ang makapit nakung ano man iyon sa akin, ang mga halik niya at ang kanyang kargada.

Isang gabi ay naisip ko, baka normal lang iyon? Baka nga laro iyon. Pero bakit hindi maaring malaman. Hanggang sa may nararamdaman akong may mali sa gawain na iyon. Pero hindi ko maipaliwanag.

Iyon ang dalawang linggo ng aking bangungot. Kung may isip lang ako noon at alam ko na mali iyon ay manlalaban ako, hindi ko itutuloy iyon, at masakit pa noon na pinsan ko pa ang gumawa sa akin ng ganoon. Dapat ginagabayan ako sa tamang takbo ng buhay ngunit bakit ganoon siya. Kung naiisip ko ngayon ay nakakamuhi siya! Anong ginawa niya sa akin?

Lumipas na ang dalawang linggo at dumating na ang aking mga magulang. Masaya ang nakapintang mukha sa kanila. Nang makita nila ako ay yakap at halik ang bungad nila sa akin.

“ I missed you so much my dear! Oh wait Daddy will give you something.” Masayang batid ni Mommy.

May kinuha si daddy sa likod ng sasakyan. Nang humarap ay dala niya ang isang Mickey Mouse stuff toy na hiling ko sa kanila.

“Oh heto na anak! As we promised may pasalubong kami sa iyo” Wika ni Daddy.

Napangiti lang ako. Hindi ako ganito pero dahil sa nangyari sa akin ay hindi ko maintindihan. Kapag dadating sina Mommy at daddy at may dalang pasalubong ay labis akong natutuwa. Nagunit ngayon ay ngiti lamang ang aking bato sa kanila.

“Oh Halika na Anak kakain tayo ng sabay-sabay. This time ako na ang mag-luluto!” Wika ni Mommy.

Paalis na din ang pinsan kong si Ren. Nagpaalam sa mga magulang ko at sa akin. Tumigin siya sa akin, kumindat ito. Natakot ako sa kanya. Kumaway na lamang ako bilang pagbati sa kanya. Sumakay ng bus at pauwi na sa kanilang probinsya.

Marami ang pagbabago noon sa akin simula nang mangyari iyon. Maraming tanong sa akin. Hindi ko maintindihan ang larong ginawa namin ni Kuya Ren. Ang sabi din niya ay sikreto iyon at hindi maaaring malaman ng aking mga magulang. Nais ko sanang tanungin ngunit sa takot ko na baka magalit sa Kuya Ren ay nanahimik na lang ako.

Taon ang lumipas at maraming pagbabago. Grade two na ako noon. Masaya pa din ang aking pinapakita sa aking mga magulang. Ngunit nakukubli pa din sa loob ang mga katanungan na iyon. Gayon pa man ay pinagbuhusan ko na lamang ng pansin ang ibang mga bagay upang maiwasan ko ang pag-iisip ukol sa bagay na iyon.

Isang araw ay papasok na kami ni Daddy sa paaralan. Sumakay sa kotse at patungo na kami sa aking paaralan. Nang mapatingin ako sa bandang kaliwa ng bintana ay nakita ko ang isang batang naglalakad. Pagod na pagod ito kung titignan. Gusot ang kanyang uniprme at malapit nang mapatid ang tsinelas na kanyang gamit. Tinawag ko si Daddy.

“Daddy kawawa naman ‘yung boy. Tara ihatid natin siya sa school niya.” Tugon ko kay Daddy”

Pumayag si Daddy sa tulungan namin ang bata. Ngunit noong hinintuan ni Daddy ay bumilis ang lakad nito at kinalaunan ay tumakbo na ito palayo. Napansin ko ang isang humaharurot na truck na palapit sa bata, kaya nasabihan ko agad si Daddy.

“Daddy! May truck!” Sigaw ko sa kanya.

Napahinto kami. Ngunit natakbo pa din ang batang iyon. Nakita iyon ni Daddy kaya’t binukasan niya ang bintana at sumigaw ito.

“TOTOY HUMINTO KA!”. Malakas na pakawalang sigaw ni daddy.

Napahinto ang bata, at kitang-kita namin ang kamuntikan ng masagasaan na bata. Nakalma si daddy. Nakatayo pa din ang batang iyon kaya’t lumabas si Daddy sa kotse at pinuntahan niya ito. Nakikita ko ang takot ng batang iyon.

Papalapit na sila nang masilayan ko ng buo ang bata, kayumanggi ang kulay nito, maganda ang mga mata, medyo matangos ang ilong at maganda ang tubo ng buhok. Kung maganda lang ang ayos ng kanyang pananamit ay guwapo na siyang tignan. Hindi ko alam ngunit napatingin ako ng matagal sa kanya habang palapit ito sa kotse. Nang palapit na sila ay dali-dali kong hinanda ang isang lollipop na ibibigay ko sa kanya. At nandito na sila.

Pagpasok pa lamang niya ay ngiti agad ang bungad ko. Nahihiya pa ito kaya nauna na akong nagpakilala.

“Hello! Ako si Jam! Nice to meet you” Bati ko sa kanya sabay abot ng aking kamay upang makipagkamay.

“Ako si Rich.” Tipid niyang sagot sa akin at nakipagkamay siya.

Habang nasa biyahe ay marami akong tinanong sa kanya. Tanong ng mga bata tulad ng ilang taon na siya, san siya nakatira at kung ano pa. Ngunit hindi ko maiwasan ang pagtingin sa makinis niyang mukha at mala-Pilipinong hitsura niya. Hindi ko talaga alam bakit ganoon ako sa kanya. Gayunpaman ay marami akong naitanong hanggang sa nakarating na kami sa kanyang paaralan. Pababa na siya noon ng may inabot ako sa kanya.

“Rich heto para sa ‘yo oh? Sorry ah heto lang ang maibibigay ko. Heto lang kasi yung baon ko hehe.” Binigyan ko siya ng Lollipop.

“Ang layo pala ng nilalakad mo. Nakaka awa ka naman ang sipag mo. Oo nga pala, mamaya kung makakadaan ka sa bahay may ibibigay sana ako sa iyo. Sana makita kita mamaya ha?” Wika ni Daddy.

Matapos ng usapan ay tumungo na siya sa paaralan. Nakita ko na hawak-hawak niya ang binigay kong lollipop.

Tumingo na din kami ni Daddy. Habang nasa biyahe ay may sinabi siya sa akin.

“Anak, nakaka awa siya no? May ibibigay ako sa kanya.” Wika sa akin ni Daddy.

“Then what is it?” Tanong ko

“Hindi ba may tsinelas ka na hindi mo ginagamit. Sayang kung itatapon natin eh maayos pa iyon”

“Ohh yeah, ibigay na lang po natin kay Jam. I have noticed na malapit na masira tung slipper niya.”

“That’s it anak! Maging matulungin tayo sa kapwa. Kaya ikaw anak ko once you grow up you keep helping others ok?”

“Sure daddy!”

Iyon na lamang ang aming usapan. Nagpatugtog si daddy ng mga awitin sa loob ng kotse.

Nais ko pang makilala si Rich. Gusto ko siya maging kaibigan. Pupunta kaya siya sa amin? Dadaan kaya siya? Sana dumaan siya at makikipagkaibigan ako sa kanya. Masaya siguro siyang maging kaibigan. Sana talaga makapunta siya. . . Sana. . .