You're Really The One (Chapter 12)

NOTICE OF THE AUTHOR: Ang kabanata na ito ay ang pagpapatuloy na naudlot na POV ni Jam sa kabanata 11. Sa lahat ng mga mambabasa ng storyang ito, maraming salamat sa supporta at sa mga magagandang comments and suggestions. Muli nating matutunghayan ang pinagdadaanan at ang masakit na pangyayari sa buhay ng ating mga bida.

The Side of Jam

                Sa araw ng aming ika-11 na monthsary nangyari ang pinakanakakasaklap na eksena sa aming buhay ni Rich. Napakasakit para sa akin na makita ang taong mahal na mahal mo na makikita mo na lamang na nakahandusay sa gitna ng isang kalye, duguan at walang malay. Labis ko iyong pinagdudusahan subalit iniisip ko kung bakit hindi siya nagsasabi, ni magtext o tumawag man lang na maaga ang tapos ng kanyang gawain? Sinundan ba niya ako sa pagkikita namin ni Caloy? Ngunit paano niya naman malalaman ang koneksyon namin ni Caloy? Hindi, hindi din maaaring ganoon ang mangyari. Naguguluhan na talaga ang aking utak sa kakaisip kung papaano nangyari ang lahat. Mas dapat ko munang isipin ang kondisyon ngayon ni Rich. Nawa’y pagbigyan ako ng Maykapal sa aking hiling na magkaroon pa ng pagkakataon na maduktungan ang kanyang buhay. Paano na ako kung mawawala siya? Paano na ang aming mga pangarap na matagal na naming binubuo? Paano ang magiging bukas ng aking buhay kung mawawala si Rich sa tabi ko? Binabalot ako ng takot at pag-aalala.

                Kami ay nakarating agad sa emergency room ng ospital at agad na idinala si Rich sa isang silid. Bakas sa kanyang katawan ang disgrasyang hindi nais ng ibang tao na makita. Nangangamba ako dahil sa maraming dugo ang nawala sa kanya. Bago pumasok ang doktor ay hinila ko ito.

                “Dok, please gawin po ninyo ang lahat para po mabuhay siya! Nagmamaka-awa po ako sa inyo!” Pighati kong wika.

               

                “Sir we will do what we must have done. Maniwala lang tayo.” Inilagay niya ang kanyang mga kamay sa dalawa kong braso. Matapos noon ay tinungo na niya ang kwarto.

                “Calm down Jam. Halika maupo muna tayo.” SI Caloy habang inaalalayan ako papunta sa upuan sa gilid.

                Umupo kami ngunit hindi pa din maalis sa akin ang kaba at takot na nadadama. Sa isang iglap lamang ay hindi ko inaasahan ang ganitong pangyayari. Hindi ako handa sa ganitong eksena sapagkat tiwala ako sa seguridad ng bawat isa sa amin. Subalit mailap talaga ang disgrasya, hindi natin maaaring sabihin na ito’y dadatin o papalapit na. Minsan mabibigla na lang tayo na may isang araw na titingin ka sa isang eksena ang aksidente, subalit imbes na ang inaasahan mo na ibang tao ay isang taong iyong kakilala pala ang nadisgrasya, at ang mas masakit pa nito ay siya ang taong minamahal mo ng buo mong buhay.  Hindi ko maiwasan ang mag-isip at umiyak. Hindi ko alintana kung madaming tao ang titingin sa akin at kung basa ang aking suot dahil sa luha at sa mantsa ng dugo na galing kay Rich. Sa pag-iyak kong iyon ay saksi si Caloy sa bigat na aking dama.

                “Jam, be strong. I don’t know if he’s or friend or rather boyfriend or whoever may that guy be but you stay strong. Nandoon na sa loob ang mga doktor and if we believe then Rich can be saved.”

                “But, I’m so afraid Caloy. He’s my only love, and hindi ko alam ang aking gagawin kung mawawala siya sa akin. Sa dami ng panahon ng aming pinagsamahan, sa pagmamahalan namin, sa lahat. Hindi ako papayag na mawala ang lahat ng iyon dahil natatakot ako. Oh Diyos ko nawa’y tulungan ninyo kami.”

                “Then if you love him, if you want to see him alive, then you just belive in yourself. I’m sure that Rich love you than you love him the most. Lalaban siya para mabuhay kasi alam niya na mayroong tao na dapat niyang balikan at mahalin. Just stay calm and offer a prayer from God. He will help us.” Panunuyo ni Caloy upang gumaan ang aking pakiramdam.

                Mabuti na lamang at nandito si Caloy upang bigyan ako ng ikagaan ng aking loob. Iniiwasan ko ang mag-alala dahil naniwala ako sa sinabi ni Caloy na lalaban din si Rich upang mabuhay. Alam ko na mahal na mahal ako ni Rich at hindi siya basta susuko an lamang agad. Sa totoo lang ako ang may kasalanan ng lahat. Kung iniintindi ko lang ang kanyang mga ginagawa imbes na makinig ako sa aking sariling kagustuhan ay hindi siya maaantala sa kanyang gawain sa kanyang kurso. Siguro kung naging maintindihin lang ako ay hindi na siya mag-aalala sa akin at madaliin ang lahat. Pakiramdam ko na naging makasarili ako at mukhang sa pagkakamali kong iyon ay heto na ata ang naging bunga ng lahat.

                “Are you alright Jam?” Tanong sa akin ni Caloy.

                “Maybe I’ll go at the chapel.” Mahina kong wika. “Caloy pasensya na ha?” Dagdag ko.

                “I understand. Kung ako man ang nasa iyong kalagayan ay hindi din ako mapapanatag na nakaupo lamang at nais ko din na may magawa. Subalit hindi natin alam kung ano ang maaring gawin, kung kaya’t tayo’y mag-alay na lamang ng isang pagdarasal sa nasa itaas. Samahan kita magdasal.” Isang paanyaya ni Caloy sa akin.

                “Sige Caloy salamat.” Huminga ako ng malalim.

                Sa pagtungo namin papunta sa isang chapel sa ospital ay patuloy ang pag-alalay sa akin ni Caloy. Hindi alintana sa kanya ang mga nangyari noon na dapat ay galit siya sa akin, pero sa nakikita ko sa kanya ay puno ang pagkatao niya ng pagpapakumbaba at pagpapatawad. Kung ako ang tatanungin ay napakasuwerte ng kasintahan niya at nagkaroon ng lalaking katulad ni Caloy. Hindi sila nalalayo ng katangian ni Rich at sa totoo lang ay nakikita ko kay Caloy ang pagkatao niya.

                Hindi pa din natigil ang pagbuhos ng masaganang luha sa aking namamagang mga mata dahil sa labis na pag-iyak. Iyon na lamang ang aking magagawa upang mailabas ang labis na lungkot na nadadama. Nang magtungo kami sa chapel ay sinimulan namin ang magdasal. Mataimtim kong ipinagkaloob si Rich sa Maykapal at nawa na maduktungan ang kanyang buhay. Mahal na mahal ko siya at hindi ko kakayanin kung sakali siya ay lilisan sa aking piling. Hindi iyon maaring mangyari sa ngayon! May mga pangarap pa kami na tutuparin! Ang aming pangarap na sabay makatapos ng pag-aaral, na pagka graduate ay haharapin namin ang lahat ng mga taong nagmamahal sa amin kasama na ang aming mga magulang, na magkakaroon pa kami ng sariling tirahan at magkakaroon ng panghabambuhay na pagsasama sa iisang silong ng aming pinapangarap na buhay! Ipinagdasal ko si Rich na lubos akong humahagulgol habang iwiniwika ang aking dasal.

                “Diyos ko... Nawa ang panahon sa amin ni Rich ay hindi maramot para kami ay paghiwalayin... Alam ko na sa bawat araw ng aming pagmamahalan ay isa po kayo sa saksi at gumagabay sa amin, na nainiwala ako na sa araw-araw ng aming pagsasama ay kayo ang nangunguna sa lahat. Mahal na mahal ko po ang taong iyon Panginoon... hi-hindi ko kayang nakikita siyang nahihirapan ngayon at alam ko Panginoon na hindi mo po hahayaang masaktan ng ganoon si Rich....”

                Hindi ko maituloy ang pagdadasal dahil nanguna na sa akin ang labis na pag-iyak. Humahagulgol ako at iniyuko ang aking ulo habang nararamdaman ko ang pagdaloy ng aking mga luha na bumabaybay sa aking pisngi. Labis na kirot ang aking dama noong panahon na iyon. Dama ko ang paglapit ni Caloy sa akin at ang banayad niyang paghihimas sa aking likod.

                “Jam kaya mo ‘yan, at nainiwala ako sa kapangyarihan ng pagdarasal. I’m sure He listens to you so continue your prayer. Here use my handkerchief. Kanina ka pa naiyak.”

                Kinuha ko ang inihalad na panyo ni Caloy sa akin. Pinunas ko iyon sa aking mukha na hindi pa din matigil ang pagbagsak ng luha na galing sa aking namamagang mata. Tila halos nanakit na ito at nadadama ko ang unti-unting pagpikit ng mga ito. Muli kong itinuloy ang pagdarasal, na sa pamamagitan ng ito ay makahingi ng malaking tulong sa Maykapal. Nang matapos ako ay matiyagang nag-aantay si Caloy sa gilid ko. Muli niya akong inalalayan pabalik sa upuan malapit sa kwarto kung saan dinala si Rich. Nang makarating ay nakita ko ang kanyang ina at tita na nakapuo at labis din ang pag-iyak.

                “Tita...” Tawag ko sa mama ni Rich.

                “Jam...! A-anong nangyari? S-si Rich... Anon...”

                Niyakap ko si Tita Imelda. Sa pagyakap kong madiin ay ramdam ko ang kanyang paghagulgaol sa aking balikat. Hindi ko din maiwasan ang pag-iyak habang magkayakap kami sa isa’t isa.

                “Jam anong nangyari...? Nalaman na lang namin sa balita ang tungkol dito. Nang malaman namin ay dali-dali kaming nagtungo dito..” Humahagulgol na wika ni Tita Imelda.

                “Tita hindi ko din po inaasahan ang pangyayari... Ni hindi ko po alam na maaga siyang matatapos sa kanyang case study at sa hindi kalayuan sa lugar na nandoon kami ng aking kaibigan ay nasulyapan ko ang isang kaguluhan sa labas. Nang tumungo po ako at sumulip ay hindi ko po kinaya ang nakita ko... S-si Ri-rich po ang duguang nakahandusay sa daanan.. Nasagasaan po siya..” nailagay ko ang aking mga palad sa aking mga mata.

 Naramdaman ko ang biglang pagyakap ni Tita Imelda sa akin, na alam ko na pareho lang ang aming nararamdaman. Pero mas nakakasiguado akong mas masakit iyong sa kanyang parte. Alam naman natin na ang ina ang unang mag-aalala sa anak, na halos kilala ang kilos at galaw nito, na alam ang paboritong pagkain at ang tipo ng damit na susuotin ng kanyang anak. Nakikita kay Rich ang magandang pag-aalaga ni Tita Imelda sa kanya kung kaya’t labis din siyang nasasaktan sa pangyayari.  Sino ba ang inang matitiis na nasasaktan ang anak? Pero hindi lang basta sakit na galos o sugat lamang ang nangyari kundi ang isang aksidenteng hindi inaasahan kung kaya’t ang nagmamahal na ina ni Rich makikita ang sobrang kalungkutan. Sa yakap ni Tita ay dama ang ganoong mga pakiramdam. Minsan sa telenovela lamang natin nasasaksihan ang mag ganito ngunit kapag nangyari na sa tunay na buhay ay hindi din pala nalalayo ang mga eksena, pero mas natural at totoo.

Habang yakap-yakap sa akin si Tita Imelda ay lumapit ang Tita ni Rich. Pilit na himasmasin si ang Nanay ni Rich.

“Pinsan huwag muna tayong mawwalan ng pag-asa. Habang undergo pa si Rich sa operating room ay magtiwala lang tayo. Huwag tayo bibitiw sa pag-asa at manalig lamang tayo.”

“Ngunit hindi ko ito inaasahan... Sinong ina ang makakalma kung ganoon ang mangyayari sa kanyang anak? Pinsan hindi ko kakayaning mawala ang kaisa-isa kong anak!” yumuyugyog ang balikat ni Tita sa kakaiyak habang nagsasalita.

Umupo kami at makailang minuto saka ko napansin ang kamay ni Tita Imelda na nakahawak sa akin. Maya-maya lamang ay tumingin ito sa akin. Naluluhang tumugon siya at may isiniwalat siya sa akin na aking ikinabigla.

“Jam, alam ko na may pinagsamahan kayo ni Rich at oo, alam ko na mayroon kayong relasyon sa isa’t-isa.”

Sa hindi ko maisip na gagawin ay napayuko na lamang ako. Kabado sa aking nadinig. Alam na pala ni Tita ang tungkol sa amin ni Rich. Ngaunit ito ba ay sinabi ni Rich kay Tita? Pero kung sakali man magsasalita si Rich ay ipapaalam niya ito sa akin. May tanong sa aking isipan na kung papaano nalaman ni tita ang lahat.

                “Tumingin ka sa akin Jam, mayroon pa akong nais sabihin.” Dagdag pa ni Tita.

                Unti-unti kong tinuron ang aking ulo hanggang sa magkatapat kami ng paningin. Nagpagaan sa aking loob ang ngiting sumibol sa kanyang mukha. Ano ang ibig sabihin ng mga ngiting iyon? Kung anong ginhawa sa pakiram na makita ang ngiting iyon. Humugot siya ng hininga at tumuloy ito sa pananalita.

                “Alam ko na mahal ka ng aking anak gayon man na hindi niya ito ipinararating sa akin. Simula noong dumating ka sa kanyang buhay ay napuno ng sigla si Rich. Ikinatutuwa ko ang kanyang mga kuwento at madalas na ang pangalan mo ang kanyang sinasambit. Minsan na itong nadulas sa pagsasalita na mahal ka daw niya. Nang maitanong ko na mahal mo si jam? Sumagot ito an mahal ka niya bialng isang bestfriend. Subalit bilang isang ina ay may kakaiba akong nararamdaman sa kanya.”

                Inilagay niya ang isa pang kamay sa hawak niyang kanang kamay. Muli itong nagsalita.

                “Isang araw noong naglinis ako ng kwarto ni Rich ay aksidente kong nabangga ang isang maliit na kahon. Nagtataka nga ako at wala sa pagkaka-kandado ang kahon na lagi kong nakikitang naka-lock iyon sa tuwing matatanaw ko habang naglilinis ng kwarto niya. Tumambad sa akin ang iyong Love Letter sa kanya. Puno ng sulating pagmamahal ang nakasaad doon. Noong una ay nagulat ako at may kung anong kirot sa aking puso. Hindi sa hindi ko matanggap ang inyong relasyon ngunit nalungkot lamang ako dahil para akong napagtataguan ni Rich. Maiintindihan ko siya na kung ano man ang kanyang pagkatao, kahit na bading siya ay tatanggapin at mamahalin ko siya. Hindi iyon hadlang sa akin bilang magulang at sa katunayan ay isa siya sa maipagmamalaki ko sa lahat ng tao dahil mabait at may patutunguhan na magandang buhay si Rich. Nag-aantay na lamang ako ng unang hudyat sa kanya na magsalita at umamin pero baka natatakot siya sa akin.”

                Pinisil niya na parang minamasahe ang aking kamay. Sa pag-uusap naming iyon ay mas gumagaan ang aking loob. Nagpatuloy siya.

                “Kaya Jam, sa pag-gising ng aking anak ay ikaw na ang bahala sa kanya. Mahalin mo ang anak ko gaya ng pagmamahal ko sa kanya. Huwag mo siyang pababayan ha? Tanggap ko kayo bilang magkatuwang sa buhay at hindi ako tututol hangga’t kayo ay nasa mabuting kalagayan at hawak ang limitasyon ng inyong mga kamay.” Napaluha niyang sambit.

                Tumagos iyon ng sobra sa aking puso. Isang tuwa ang nadadama ko dahil sa pag-tanggap ni Tita Imelda sa amin. Nakakagalak! Hindi ko inaasahan ang ganoong pagtanggap ng isang magulang ng aking minamahal. Mahirap para sa karamihan ang makuha ang pagtanggap ng mga magulang ng tulad nating nagmamahal sa parehas nating ka-uri. Imbes na pagtanggap ang inaasahan ay nauuwi kadalasan ito sa isang magulong eksena. Ngunit ibahin ang nangyari sa araw na ito. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha, luhang ligaya ang laman ng bawat patak. Pinunasan ito ni Tita Imelda gamit ang kanyang malambot na palad, tinapik ang aking pisngi at niyakap, mas madiin ang kanyang pagkakayakap na madadama ang pagmamahal sa yakap na iyon. Humihikbi ako habang yakap ni Tita dahil hindi ko matiis ang maiyak sa tuwa.

                “Kaya huwag tayong mawawalan ng pag-asa Anak, mahal tayo ni Rich at sigurado akong lalaban siya. Nandito alng ang Tita para sa inyo.” Dagdag pa nitong wika.

                “Ti-tita, maraming maraming salamat po...! hindi ko po inaasahan ang kaganapang ito...! Salamat at naiintindihan mo...!” garalgal kong sambit.

                “Tahan na. Ang mabuti pa ay magpakatatag tayo. Halika anak at dumantay ka sa aking balikat.”

                Napakasarap sa pakiramdam ang marinig sa isang ina ng iyong minamahal ang sabihan kang ‘anak’. Sa yakap na iyon ay naramdaman ko ang kanyang pagiging ina sa akin, ang mabangong halumuyak at malambot na bisig ni Tita Imelda. Napakasarap talaga.

                Naging panatag na aking loob, kasama si Tita Imelda, ang Tita ni Jam at si Caloy na kung kanina na siya ang nag-aalala sa akin ay ako naman ang may pag-aalala sa kanya. Alas nuwebe na ng gabi noon at matagal na niya akong sinasamahan. Nahihiya na ako ngunit nagpapasalamat ako dahil nandyan siya upang alalayan ako. Tila sa kabila ng lahat ng pangyayari kay Rich ay mukhang naghuhudyat ang lahat sa pagiging maayos ko sa ibang tao, kay Caloy at lalo na kay Tita Imelda na hindi ko lubos maisip ang kanyang pag-tanggap sa akin bilang katuwang ng kanyang anak. Nakaramdam ako ng pag-aalala kay Caloy kaya nilapitan ko ito habang abala ito sa kakatext.

                “Uhm.. Caloy..” Tugon ko.

                “Oh Jam. Ano iyon?” Tinungo niya ang kanyang tingin sa akin.

                “Nag-aalala ako sa iyo.. Hindi ka ba hinahanap ng Girlfriend mo?” Tanong ko sa kanya. Sa totoo lang ay iniisip ko na baka nag-aalala na ang kanyang girlfriend. Mukhang nakaka-abala na ako kay Caloy.

                “Well I just texted her a while ago and she said she understood. She is shock sa nangyari and she hopes for the better condition of Rich.” Paliwanag niya.

                “Nakakatuwa naman... Pakisabi kamo maraming salamat sa concern...“ Tugon ko.

                “By the way kanina ang dami palang reporter sa labas na nakasaksi sa aksidente ni Rich. Kaya nalaman ng Nanay ni Rich ang lahat pati din si Jen napanuod ang balita. Base sa news nalaman daw na Rich ang pangalan ng biktima dahil napansin nila ang isang cake na tumapon sa kalsada. Naka-indicate sa cake na ‘yun ay eto.” Ipinakita sa akin ang isang litrato sa kanyang cellphone na galing sa facebook.

                Napaluha ako sa aking nakita. Nakasulat sa cake na iyon ang isang pagbati ng “Happy 11^th Monthsary JamRich ko” at may “Love, Rich mo” sa ibaba. Medyo nabura na ang sulat subalit mapapansin pa din ang sulat. Madami na ang likes na ito dahil galing ang litrato sa isang pahina ng sikat na programang pamamalita. Nabasa ko ang isang comment doon: “Naku ang saklap ng nangyari:( Kawawa naman ‘yung loveone niya monthsary pa nila ngayon..” at marami pang iba. Mukhang hindi niya sa akin sinasabi ang kanyang handog marahil baka susurpresahin niya ako. At mukhang nanggaling na ito sa bahay subalit nasa bandang San Lazaro ang aming tahanan, o hindi kaya ay sa SM siya maaring bumili muna siya ng Cake bago mangyari ang aksidente. Malay ko na kung papano! Masyado akong naguguluhan! Naiiyak na naman ako pero huminga ako ng malalim at pinilit ang hindi ko pag-iyak. Masakit na ang aking mata at nais ako maipakita kay Rich na nagiging matatag ako para sa kanyang paggising. Alam ko na kapag makikita akong ganto ay malulungkot iyon at isa pa ay nag-aalala na din si Tita Imelda sa akin. Kung kaya’t marapat lang na magkaroon ako ng lakas at paniniwala na makakaya ni Rich ang pagsubok na ito. Tama, isang pagsubok lang ito para sa aming katatagan, at hindi ako susuko lalo pa nagyon na dumarami ang nakaka-alam at nakakatanggap ng aming pagmamahalan ni Rich. Sa pag-gising ni niya ay haharapin kong may ngiti ang aking mukha at nais ko iyon sa kanya ipakita pagbukas pa lang ng kanyang mga mata.

                Hindi ako mapakali na uupo lamang. Panay ang silip ko sa maliit na salamin sa pinto ng kuwarto kung saan nandoon si Rich subalit bigo akong makita ang kabuuan ng nangyayari. Taklob ito ng tela at tanging ang mga kamay na nag-aabutan lamang ng mga aparato ang aking naaaninag. Abalang-abala sila ay masinsinan ang kanilang pagpapagaling kay Rich base sa aking palagay. Hindi magiging ganoon ang maaaninag kong takbo ng kanilang ginagawa kung hindi nila ginagampanan ng maayos ang kanilang trabaho. Nagunit sa pag-aabala na iyon ay nakakaramdam ako ng matinding kaba. Hindi ko din maiwasan ang palakad-lakad sa hallway ng ospital at mga ilang minuto ay titingin ulit sa maliit na salamin sa pinto. Lalong bumibilis ang tibok ng aking puso.

                Makailang oras ang lumipas at saktong ala una na ng madaling araw nang lumabas sa kuwarto ang isang naka face mask at balut na balot ang katawan nga damit na animo’y gawa sa plastic na light blue at naka net din ang ulo nito. Tinanggal niya ang face mask na nakakubli sa kanyang mukha at nakilala namin na siya ang Doktor kanina n aking kinausap. Nagkaroon ako ng kabog sa dibdib. Matagumpay kaya sila sa kanilang operasyon kay Cire? Nais kong malaman, nais kong makita na si Rich!

                Nagsilapitan kami kahit si Caloy ay lumapit din upang makasagap ng balita.

                “Dok... kamusta ang anak ko? Ako ang kanyang Ina... Dok ang anak ko ho ba maayos na? Okay na po ba? Napaa...” Maraming tanong si Tita Imelda. Tanda iyon ng sobrang pag-aalala sa anak.

                “Kumalma lang po tayo Ma’am.” Sambit ng Doktor.

                “Dok ano na po ang lagay ni Rich?” nag-aalala kong sambit. Hawak ko ang kanyang braso nang matanong ko siya.

                “We have good news and bad news..”

                Diyos ko, Mas lalong dumadagundong ang aking puso. Mayroong dalawang kondisyon ang maari naming marinig tungkol sa lagay ni Rich.

                “Good news, he survived.”

                Lahat kami ay nakahinga ng matiwasay. Labis ang tamis ng aming ngi nang madinig namin ang linyang iyon! Kita sa bawat mata nina Tata Imelda, Tita ni Rich, pati si Caloy ay nakangiting tumingin sa akin.

                “However here’s the bad news. Sa ngayon po ay wala siyang malay and we may not say if magigising siya kaagad. Nagkaroon siya ng major injury sa kanyang ulo, at napinsala ang kanyang parte ng utak. His temporal lobe the nearst part na maaring naapekuhan sa kanyang utak. Sa ngayon ay hindi pa natin masasabi ang iba pang mga cases. Itinahi namin ang napinsala sa kanyang ulo and napakalaki ng damage doon. Kailangan po niya ngaon ng madaming dugo. Dahil sa patuloy na bleeding ng kanyang ulo ay halos mawalan na ito ng dugo. We need at least 20 to 25 bags for him or depende sa kailangan ng pasyente. Sa ngayon ay ililipat natin si Rich sa Intensive Care Unit para mabantayan siya.”

                Ang mga ngiti na nakasibol sa aming mukha ay napalitan ng pagpatak ng luha. Sa pagkakarinig na iyon ay nabibingi ang aming paligid ng aming hikbi ni Tita Imelda. Bakit ganoon? Oo sabihin nating buhay si Rich pero sa kanyang kalagayan ay para siyang patay. Akala ko ay makakausap namin siya mga ilang oras matapos ang kanyang operasyon. Ngunit kailangan pa namin ang hindi katiyakan niyang pagmulat muli.

                Nagbigay na lamang ng isang positibong salita ang doktor at nang matapos ay inilabas na nila si Rich sa kuwarto upang ilipat sa ICU. Nang mailabas ay nakita ko ang taong pinakamamahal ko. Isang namumutla at mayroong benda sa ulunan ang nakita kong Rich pagkalabas ng kuwarto. Napaiyak ako habang kasabay ko ang mga nurses na nagtutulak sa kamang pinaghihigaan niya. Yumuyugyog ang aking balikat at hindi maawat ang paghikbi. Sa nakikita ko ay nakakpanghina siyang tignan. Isang Rich na hindi ko inaasahan na magkakaganoon, na sa aksidente mababago ang kanyang buhay.

                Hinawakan ko ang kanyang kamay at nahabag ako nang mahipo ko iyon. Mainit ang kanyang palad at dama ko ang malakas na pintig ng pulso nito sa kanyang kamay.

                “Jamrich ko... Huwag kang susuko ha? Nandito kami ni Tita Imelda para sa’yo... Aantayin ka naming magising..” Iyakin kong wika habang nakahawak sa kanyang kamay.

                Mga ilang saglit ng aking pagiiyak ay papasok na pala kami sa ICU. Hindi muna kami pinapasok ng bantay doon dahil kailanagn muna namin magsuot ng hospital gown, hairnet at face mask upang makaiwas sa sakit na maaring makuha sa loob. Sa paghinto sa amin na iyon ay nabitawan ko ang kamay ni Rich. Nakita kong iniayos muli ang lagay noon sa gilid ng kanyang katawan.

                “Sir, Ma’am, kailangan niyo po muna suotin ito before po kayo ma-allow pumasok. It’s for safety premisses.” Paliwanag ng isang nurse na nagbabantay. “Dito na lang po kayo magbihis.” At itinuro niya ang kuwarto.

                Nang makapagpalit ay pinayagan na kaming pumasok sa kuwarto kung saan nandoon si Rich. Nang makapasok doon ay isang nakak-awang Rich ang aming nasaksihan. Sa kanyang paligid ay maraming aparato ang kumokonekta sa kanya, at tanging ang isang malaking tangke ng oxygen ang nagbibigay sa kanya ng hangin upang makahinga ng maayos.

                “Anak... Nandito na kami...” Pangunang wika ni Tita pagpasok sa kuwarto.

                “Jamrich ko...” Iyon na lamang ang aking naiwika.

                Lubos ang sobrang kalungkutan ang bumabalot sa kuwartong iyon. Tanging ang tunog ng aparato at ang aming paghikbi ang maririnig doon, kasabay ang tunog ng pump ng oxygen ni Rich. Iyon ang pinakamasaklap naaraw sa aking buhay. Sa mga panahon na iyon ay iniisip ko na sana ako na lang ang nasa kanyang kalagayan, na sana ako na lang ang nakahiga at sa akin nakakonekta lahat ng aparato na nasa kanya. Kailangan ko si Rich sa aking buhay subalit sa panahon na ito mas ako ang kanyang kinakailangan.

                Hinawakan muli ako sa kamay ni Tita Imelda habang nakatingin siya kay Rich.

                “Anak... nandito si Jam oh? Anak alam ko na ang lahat... Pero hindi nagagalit si Nanay... Alam ko na mahal na mahal mo si Jam at mahal na mahal ka niya... Kaya siya nandito oh? Nandito kaming dalawa para sa iyo anak.... Gumising ka na agad h-ha?” Paghihikbi ni Tita.

                Hinihimas ko ang kanyang likuhan upang mahimasmasan siya. Napagpagaan ng loob ko ang mga sambit na iyon. Ramdam na ramdam ko ang tunay na ligaya ng pagtanggap ng tao sa akin, sa pamamagitan ng mga linyang iyon ay nagkakaroon ako ng lakas upang panindigan ang aming sinimulan ni Rich. Lumapit din ako at kinausap siya.

                “Jamrich ko... Nandito na si Nanay at ako... Mahal na mahal ka namin.... Huwag ka magpapatagal sa pagkakatulog mo ha? Mamimiss ka namin Jamrich ko...Babantayan ka namin at aalagaan ni Tita hanggang sa manumbalik ang iyong malay... Mahal na mahal kita Rich... Mahal na mahal ka namin...” Hindi ko maiwasan ang maging emosyonal.

                Ang ma-emosyong pangyayari na iyon ay isa sa hindi ko makakalimutang yugto ng aking buhay. Sino ba naman ang hindi magiging tulad ko kung mangyari din sa bawat may kasintahan ang nangyaring ito? Mas makikita at mararamdan natin ang halaga ng tao kung kailan may mangyayari pa na hindi maganda. Aminado ako na oo, naiinis ako sa kanya at nagtatampo dahil lagi siyang abala sa kanyang gawain para sa kanyang course. Hindi ko siya minsan iniimik na kahit maka-ilang tawag at text ay hindi ko pinapansin dahil nangingibabaw sa akin ang tampo. Minsan pa nga ay nagagawa ko siyang saktan sa aking mga salita na ngayon ko lang iyon naisip. Oo ganoon ako kasi sa totoo lang ay hinahanap ko siya sa aking tabi, na sana tulad ng dati ay parati siyang nasa tabi ko sa buong magdamag. Oo masama nga ang aking ginawa ngunit hindi naman siguro masama ang mamiss ang taong hindi mo nakakasama ng halos ilang buwan at laging abala. Pero mali pa din ako. Dapat iniintindi ko siya noon pa lang at hindi ngayon na kung kailan huli na at may nangyari na. Nasa huli talaga ang pagsisisi. Minsan dapat na natin maisip ang mga bagay bago may mangyaring masama pero sa tunay na buhay ay talagang mayroon ay mayroon pa din tayong mga bagay na ating pagsisisihan sa huli. Nagsisi man ako ngunit hindi pa iyon sapat upang mapabuti ang lagay ni Rich sa kanyang kinahihigaan. Noong mga oras na iyon ay nagtext sa akin si Caloy. Uuwi na raw siya at baka nag-aalala na daw ang kanyang girlfriend. Huwag na raw akong lumabas at magpahinga na. Nag-paalam na din siya sa Tita ni Rich na nasa labas din. Dalawa lang ang maaring makapasok sa kuwarto kaya kami lang ni Tita Imelda ang nandito. Pinuntahan ko ang Tita ni Rich na hindi ko pa nakikilala. Nang matagpuan ay sinuyo ko na siya naman ang pumasok.

                “Kayo na ho ang pumasok para ho matingnan niyo din po si Rich.” Pag-galang kong panunuyo.

                “Salamat Jam ha? Kung wala ka baka matagal pang naidala si Rich sa ospital. Siya nga pala ako ang kanyang Tita Rose. Huwag kang mahihiya sa akin at sa amin ng Tita Imelda mo. Nagyon ay maari mo na din akong maging tiyahin dahil mahal ka ng aking pamangkin.” May ngiti na sumibol sa kanyang mga labi ngunit halata sa kanyang mga mata ang pagluha nito.

                “Salamat po tita...” Pagtugon ko sa kanya.

                “Jam huwag tayo mawalan ng pag-asa ha? Hayaan mo kapag natapos na ang lahat ng ito pangako babawi ako sa pamangkin ko. Kailangan kasama ka namin ha?” May kaunting sigla ang pagwika ni Tita Rose. Tumango na lang ako at ngumiti na siya sabay ang pagtungo niya sa palitan ng damit bago pumasok sa ICU.

                Kinabukasan ng iyon ay hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. Inasikaso ko ang dapat kong asikasuhin para sa pangagailangan ni Rich. Una ay nilakad ko ang dugo na kailangan ni Rich. Napakaraming dugo ang nawala sa kanya kaya iyon ang una kong inasikaso. Ma kabutihang palad ay Type O ang kanyang blood type kung kaya’t napakadali lang hanapan ng donor. Mabuti na lang din ay magkaparehas ng dugo si Kyle at Rich kaya siya ang kinuha kong donor. Takot pa nga ito noong una ngunit nang bigla niyang naisip ang kalagayan ni Rich ay pinalakas niya ang kanyang loob.

                “Para lang kay Rich, para sa tunay kong kaibigan, inilalaan ang aking bloody beki!” may tono ng kabaklaan ang pagkakasambit niya.

                “Kahit saan ka talaga ilagay patawa ka pa din eh?” Ngumingiti na din ako. “tapos pag tutusukan ka na ng karayom sisigaw-sigaw ka diyan.” Dagdag ko.

                “Etong bruhang ito nagpapalakas na nga ng loob tatakutin pa ako eh.” Tumayo iyo at pa-arteng lalabas. “Sige aalis na alng ako babush!” Dagdag ko.

                “Sandali lang please magpadonate ka na!” Agad kong hinarang ang pintuan. Ngunit natawa na lang ito.

                “Haha! Oh edi ano ngayon? Naku kung hindi ko lang kayo love na love nakow, baback out ako ditey!” Tumingin ito sa isang nurse at napasigaw. “Ayyyy!”

                 Aba at napatitig ito sa nurse na iyon. Mukhang nakadali na naman ng mapagnanasahan ang aming matalik na kaibigan. Sanay na kami. Tumigin ito sa akin at itinaas ang kanyang hinlalaki at may mahinang tumugon sa akin.

                “Best ok na ako. Pak na pak!”

                At ang naglalading si Kyle ay iniwanan ko na. Hindi pa ako nakakalayo ay nadinig ko ang sigaw nito sa hindi kalayuan.

                “Arawwwwch!”

                Napaka-arte talaga ng bruhang iyon. Sa kahit saan at kahit na kailan, kahit na nakakadama na ng lungkot basta kasama si Kyle ay napapalitan ng saya ang aking lungkot.

                Ilang araw na lumipas habang abala sa pag-aasikaso ko kay Rich ay hindi ko inaasahan ang pagpunta ni Mommy at Daddy sa ospital. Tumungo pala sila dito sa Maynila! May lungkot sa kanilang mukha at balot na balot  ang kanilang hitsura ng pag-aalala. Niyakap ko sila upang maiparamdam ko na maayos ang aking lagay.

                “We really miss you Jam!” Wika ni Mommy habang yakap ako. Si Daddy ay hawak naman ang aking ulo.

                “Mom paano po kayo nakarating dito?” Tanong ko.

                “I called our house here, sabi ni yaya Thelma na busy ka sa hospital. Naaksidente daw si Rich.” May pag-aalala ang tunog ng kanyang wika.

                Yumuko ako. Batid ko sa aking pagyuko ay malaman nila na hindi okay si Rich. Ayaw ko magsalita dahil baka umiyak ako.

                “Anak I understand. Oo nga pala anak mamaya umuwi ka muna kahit saglit. May gusto lang kaming klaruhin. Tungkol sa inyo ni Rich.” Si Daddy, may kaunting pagseseryoso ang pagsambit na iyon sa akin.

                Ano kaya ang aming pag-uusapan. Tungkol sa amin ni Rich? Hindi kaya? Naku ngunit papaano kung sakali nga? Binalot ako ng kaba. Ngunit pansin ko na hindi nagagalit si papa base sa kanyang aksyon ngunit seryoso ang kanyang pananalita. Hindi ko maintindihan ngunit kailangan ko na lang maghanda.

ITUTULOY...

You're Really The One (Chapter 11)

The Side of Jam

                Bakit hindi patas ang buhay? Bakit sa magandang pagsasama sa una ay biglang gumugulo pagdating sa huli. Ang masakit pa nito ay sa hindi sa inaasahang pangyayari. Masakit ngunit paano ko ba ito kakayanin? Paano ko papasanin ang lahat ng nangyaring ito. Ni kahit anong paraan para mahalin niya ako ay mukhang mabibigo ako at tuluyan na lang niya akong makalimutan sa habambuhay.

                Magandang nagsimula ang aming relasyon ni Rich, mula noong araw sa luneta hanggang sa mga ilang buwan pang sumasapit. Subalit ang dating tamis ay tila unti-unting naglalaho. Sa mga panahong araw-araw ko siyang kapiling ay napapalitan na ng pagiging abala namin sa aming mga gawain sa paaralan, lalo na Rich na madalas ang pagawa sa kanila ng mga case studies sa kanyang kurso na Bachelor of Science in Nursing. Naiintidihan ko naman na kailangan ang mga iyon ngunit tao lang din ako na humahanap ng kanyang pagkalinga at pagmamahal sa malalamig kong gabi, sa malungkot kong mga oras na hindi siya nakakasama Kahit si Kyle naman ay abala na din sa kanyang activities sa unibersidad kaya naman ay hindi ko din maiwasan ang pagkalungkot at pagwalan ng gana sa mga lumipas n mga araw na hindi nakakapiling si Rich at si Kyle.

               

                Simula noong araw ng aming ika-11 na monthsary ay sumakto muli sa case study ni Rich. Hindi ko nga maintndihan kung bakit ba talagang natataon iyon sa aming monthsary kung kaya’t gannon na lang din ang aking pagka inis at pagkalungkot. Nagkaroon man kami ng kaunting pagtatalo ni Rich ay napawi iyon sa muli niyang pag-tawag at sa pagiging sweet niya. Tama naman siya, ginagawa niya ang lahat para sa aming kinabukasan kung kaya ay dapat kong maintindihan ang kanyang sitwasyon dahil kung siguro naman aiya ang aking tatanungin ay nanaisin niyang maksama na lang ako kung hindi kailangan ang case study. Kung sa bagay kapag makakatapos siya ng kanyang Kurso ay mayoong na akong boyfriend, may nurse pa, may gagamot na sa akin at magmamahal. Ngunit noong araw na iyon ay hindi ako naisip kong mag-internet na lang at hintayin ang oras na matapos si Rich sa kanyang ginagawa. Kahit na ginagabi na sila sa pagtapos noon ay nagtitiyaga pa din akong antayin siya mag-text o tumawag.

                Pagbukas ko sa aking facebook account ay mayroong isang friend request. Nagulat na lang ako nang makita ko kung sino ang nag-add sa akin. Si Caloy.

                “Si Caloy? Ngunit paano niya ako nahanap sa facebook?” Pagtataka ko. “Pero buti at naalala pa niya ako. Kung sabagay...”

                Si Caloy ay isa sa aking mga kaklase noong ako ay nasa limang baitang pa lamang. Makulit at medyo pasaway siya noon ngunit hindi naman siya nalalayo sa antas ng katalinuhan. Palagi siyang nasa pangatlo sa Top 10 habang ako ay palaging nasa unang top. Close kami ni Caloy, sa mga araw na kami ay pumapasok ay lagi kaming mag-partner sa mga group activities sa school. Nagawaran nga kami noon na ‘Best Tandem’ dahil sa husay ng aming pagsasama. Hanggang sa mag grade 6 kami ay kami ang magkasama.

                Ngunit noong isang maulan na hapon ng huwebes ay nagbago ang lahat sa amin. Isang kaganapang naghudyat ng aming hindi pagpansinan matapos noong araw na iyon. Naglalakad kami nang biglang umulan.

                “Caloy naulan! How can we get home na? I don’t have an umbrella eh?”

               

                “I don’t have either. Wait I know some place na pwede natin silungan.”

                Sa pagmamadali naming iyon ay hindi ko na napansin ang kamay ni Caloy na nakahawak sa aking kamay habang hinihila papunta sa lugar na maari daw naming pagsilungan. Nang makarating ay isang abandonadong bahay ang aming tinungo. Mukhang dito sa lugar na ito ang sinasabi ni Caloy na lugar na kanyang alam.

                “Jam, this house is where we lived dati. We suddenly moved to my dad’s house when he turned him to us.” Paliwanag niya sa akin. “Oh well I do miss this house and our simple lives here. Noong bata pa kami like I was 5 or 6, we used to play here and my mama used to make dresses here.” Dagdag niya.

                Lumakas ang patak ng ulan. Mukhang matatagalan ang aming pananatili sa dating bahay nina Caloy. Napakasimple nga ng bahay ngunit abandonado na ito. Mapapansin na maalikabok na ang lugar at puro agiw na ito. Madaming naikwento sa akin si Caloy noong araw na iyon, ang dating simplaeng buhay niya hanggang sa lumipat sila sa bahay ng kanyang Dad at nabuo muli ang kanilang pamilya. Iniwan daw sila ng Dad niya noong siy ay nasa isang taong gulang pa lamang dahil sa isang pagtataksil nito. Ngunit noong siya ay tumungtong ng ikasiyam na taon ay muli itong bumalik at humingi ng tawad. Hindi daw nagdalawang isip ang kanyang Mama sa pagpapatawad dahil mahal na mahal daw niya ang kanyang Dad. Talaga nang iba ang taong nagmamahal, sa kahit na ano man ang magawa ay mapapatawad at mapapatawad pa din dahil sa wagas na pagmamahal.

               

                Hindi pa tumitigil ang buhos ng ulan. Nakaupo lang kami sa lumang sofa na naiwan sa lumang bahay. Marami pa ding gamit ang natira doon. Mabuti na lang at hindi ito nananakaw.

                “Anyway Caloy hindi ba nasa iyo ang susi ng bahay na ito. Mabuti at pinayagan ka ng Mama mo na dalhin.” Wika ko.

                “Yap. Sabi naman niya sa akin na pag-ingatan ko daw ang bahay na ito. And trusted ako ni Mama. Nabisita din kami dito every month para maglinis pero this previous months ay hindi na kami nakakabalik ni Mama dahil busy na siya. Binigyan siya ng Dad ng business so siya na ang naghahawak noon.”

                “Ahh. Hehe You are lucky with your father right?”

                “Yeah. We do love him so much like I love yo...”

                “Huh?” Tugon ko.

                “Ahh It’s nothing. Yo-you don’t hear no-nothing.”  Nauutal niyang sabi.

                “You said you love me?” Gulat kong tanong.

                Yumuko ito. Tila nahihiya. Mga ilang sandali ay nagsaliata ulit ito.

                “Jam, I really do have a crush on you.” Mahina niyang tugon.

                Crush? Pero papaano? Si Caloy crush ako? Pero sa pagkakaalam ko ay lalaki siya. Sa kanyang ayos at pananamit pati na din sa kanyang kilos at pananalita ay hindi iyon mahahalata.

                “Jam, I know you are just like me. Nakita kita one time na sumusulyap ka sa pogi nating classmate.” Dagdag niya.

                “Y-you mean si Robert?” Alangan kong tanong.

                “Yes. And everytime you see him lagi mo siyang tinitignan.”

                Oo, hindi ko maiwasang tumitig sa aming kaklaseng si Robert. Sa edad na 12 na taong gulang ay makikita ang kagwapuhan sa kanya. Sa kanyang ngiti na lumalapat ng kasiyahan sa kanyang mukha at sa kanyang tangad at sa mestisong kulay nito. Ngunit siguro ay kapansin-pansin din dahil matagal akong tumititig kay Robert at ang madalas kong kasama sa araw-araw ay si Caloy. Mukhang nahalata niya at nagkaroon ng duda sa aking pagkasino.

                “Caloy oo, but I’m not so sure about this feeling. I’m still young that’s why I think this is really part of growing up.” Wika ko. Hindi ko alam ang aking imumutawi.

                “Jam, kahit ako din. Bata pa tayo. But you see we already know things na naman eh. One year after we’re going thirteen na. We can think like them ‘di ba?” Paliwanag niya. Nakayuko pa din ito habang nagsasalita.

                “Well I understand you Caloy. But we’re still kids pa eh.” Tugon ko.

               

                “But.... Jam..”

               

                Tumingin siya sa akin. Maya-maya lamang ay lumalapit ang kanyang mukha. Hindi ko alam ang kanyang gagawin at ako’y natatakot. Dahil hindi ko na alam kung ano ang gagawin ay napapikit na lamang ako. Sa pagpikit na iyon ay nabigla na lang ako sa isang pagdampi sa aking labi. Napakambot ng pagkaakdampi nito sa akin at sa halik na iyon ay madadaqma ang tunay na nararamdaman. Ngunit sa edad kong iyon ay alam kong iba ang halik na iyon sa halik sa akin ni kuya Ren. Ang halik na may laman, may pagsinta at may tunay na pagmamahal. Sa hindi ko maintindihang pakiramdam ay unti-unting lumaban ang aking labi, hanggang sa nagiging mapusok ang halikang iyon. Mas may alab at anong sarap ang nadadama. Hindi na naiwasan ang pagtaas ng aking natatagong kargada at ito ay tumindig.

                Ngunit nagulat na lamang ako nang nakadama ako ng paghawak sa aking alaga.

                “Ca-Caloy..” Pag-anas ko.

                Sa paghawak na iyon ay hindi ko mapigilan ang kanyang paghawak doon. Kakaiba ang pakiram na iyon sa akin. Masarap na hindi ko maiwasan ang pag-anas at pag-ungol. Wala akong magawa kundi hayaan siya sa kanyang ginagawa.

                Simula sa paghawak na iyon ay napunta sa mas masarap sa pakiramdam ang kanyang ginawa. Bukod sa kanyang paglalaro sa aking kargada ay kanya itong sinubo. Dahan-dahan ito at pulido ang pagpasok ng aking alaga sa kanyang mainit na bibig. Naramdaman ko ang kiliti ngunit mas nangingibabaw ang sarap sa kanyang ginagawa. Mukhang bihasa siya sa kanyang ginagawa na hindi ko maiwasang mag-isip na kung sino na ang kanyang nagawan ng ganito o kung siya ay naturuan. Nangyari din kaya ang tulad ng nangyari sa akin?

                Sa edad kong labingdalawang taong gulang ay nagdaan na ako sa pagtutuli noong walong taong gulang pa lamang ako kung kaya’t mas nadadama ko ang pagsubo ni Caloy sa akin. Hindi mariin at suwabe ang kanyang pagsubo. Hanggang sa maya-maya lamang ay nilaro niya muli ito habang kanya ring nilalaro ang kanyang kargada. Tulad ng sa akin ay tuli na din ang kanyang kargada. May kalakihan ito at mamula-mula. Mga ilang saglit lang ay napapa-anas na ako sa kanyang pag-lalaro sa aking kargada.

                “Caloy Lalabsan na ako..” Paanas kong wika.

                “Itaas mo shirt mo. Ako din malapit na! Jakulin mo na” Wika niya.

                Nang maitaas ko ang aking shirt ay sabay na pagsirit ng mainit na katas ang kumalat sa aking tiyan. Itinapat ni Caloy ang kanyang alaga sa aking tiyan at doon niya inilabas amg kanyang katas ng pagkalalaki.

                “Ahh.. Ahh.. Jam I love you!” Wika niya habang siya ay nilalabasan.

                Sa pagtapos ng panyayaring iyon ay ang pagtila ng ulan sa labas. Agad kong pinunasan ng aking towel ang aking tiyan. Sa biglaang pangyayaring iyon ay nakaramdam ako ng pandidiri sa kung ano ang kumalat sa aking tiyan. Habang pinupunasan ay naramdaman ko ang pagpatak ng aking luha sa aking braso habang ako ay nagpupunas. Napuna iyon ni Caloy.

                “Are you okay Jam?” Tanong niya.

                Sa totoo lang, imbes na matuwa ako sa aming ginawa ay nabalutan ako ng sama ng loob. Sa ginawa naming iyon ay nanumbalik ang lahat ng mga pangyayaring ginawa sa akin ng akong pinsan, ni Kuya Ren. Nanumbalik ang lahat ng lahat ng iyon. Ngayong mayroon na akong pag-iisip kahit papaano ay naiintindihan ko na ang lahat ng ginawa niya sa akin. Napaglaruan ang aking pagkatao.

                Hahawakan sana ako ni Caloy ngunit inilayo ko agad ang aking kamay.

                “Don’t touch me!” Pasigaw ko.

                “Bu-but why?” Nagulat siya.

                “Pare-parehas lang kayo! Parehas lang kayo ni Kuya Ren!” Tuloy-tuloy ang pagbagsak ng mga luha sa aking mata.

                “But who’s Kuya Ren? A-and paano kami magkatulad? How?” Naguguluhan siya. Naiintindihan ko kung naguguluhan siya dahil hindi niya kilala si Kuya Ren at kung ano ang ginawa sa akin ang pinsan kong iyon.

               

                Matapos kong magpunas ay kinuha ko ang aking bag at tumakbo papalayo. Sumunod ito ngunit hindi na ako naabutan sa labas. Nagtago ako sa gilid ng Van na naka parada sa katapat na bahay nila. Hinanap niya ako hanggang sa sumuko na lang ito at pumasok sa kanilang lumang bahay. Bumuhos ang matinding pagluha sa aking pisngi. Nakaramdam ako ng sakit sa damdamin at nangingibabaw pa din ang ala-alang nais ko na makalimutan.

                Simula noong araw na iyon ay hindi ko nais kausapin si Caloy kung kaya sa araw-araw ko siyang nakikita ay umiiwas ako. Kung siya naman ang lalapit ay tila balewala siya na parang hangin lang na magpaparamdam sa akin. Hindi ko nais na makausap o maging kaibigan siya dahil sa kanyang ginawa na nagpanumbalik sa akin ang lahat ng pangyayari sa akin. Oo masakit pa din dahil noong panahon na iyon ay nagkaroon na ako ng pag-iisip at napagtanto ko na ang lahat. Napakasama nila. Tila bang pagkamuhi ang nangingibabaw na pagtingin ko kay Caloy mula noon. Hanggang sa makagraduate kami ay nanatili sa akin ang pagmamatigas sa kanya. Halos lahat ng klase ng pagpapatawad ay kanya niyang sinubukan, mapa-sulat man o pagbibigay ng kung anu-ano ay hindi iyon umepekto sa sakit at muhi na aking nararamdaman. Tila napakalupit kung iisipn, ngunit kung siguro kayo ang lalagay sa aking kinatatayuan ay alam ko na inyo ding maiintindihan ang aking pinagdadaanan. Hanggang sa kami ay makapagtapos sa aming ika-anim na baitang ay hindi pa din nagagapi sa akin ang masamang damdamin. Madalas na minsan kung iyon ay sumasagi sa aking isipan ay napapaiyak na lang ako. Kukuhain ang napakalambot kong unan at yayakap na lamang dito, kasabay ang pagdaloy ng aking luha sa pisngi.

                Subalit laking galak ko na lang nang makita ko muli si Rich sa hindi inaasahang araw at eksena. Sa muli naming pagkikitang iyon ay tila nawala ang lungkot na aking nadadama, napalitan ng galak ang aking damdamin. Tila bang wala akong iniindang na sama ng loob simula noong araw na makasama ko siya hanggang sa unti-unting nawawala ang galit sa aking puso na matagal kong itinago. Si Rich ang nagbigay pag-asa sa aking buhay, na ang buhay ay hind kailanman dapat maikubli ng galit, poot o sama man ng loob, dahil sa hindi inaasahang panahon ay makikita at makikita din pala ang isang bagay na makakapagpabago ng lahat. Si Rich ang naging lakas ko hanggang sa ang lahat ay nauwi sa pagpapatawad. Naisip ko na lang na kaya nila nagawa iyon ay mayroon din silang naging karanasan na tulad ko ay kanilang hinanap muli ngunit hindi man nila ginustong saktan aang aking damdamin ay nagawa nila iyon ng hindi sinasadya. Ipinaubaya ko na lang ang lahat sa Panginoong Maykapal na sa alam ko ay isa sa mga makakainti ng lahat. Napagtanto ko na lang din sa aking balintataw na may dahilan ang lahat ng nangyayari sa buhay ng tao, mapa masama man o mapa mabuti. Nagkaroon ako ng kapanatagan sa piling ng taong lubos kong minamahal. Kung kaya’t masasabi ko sa sarili ko at sa inyo na malaya na akong nagpatawad.

                Hindi na ako nagdalawang isip at in-accept ko ang Friend request ni Caloy. Ngayon ay handa na muli akong kausapin siya at kung mabibigyan ng pagkakataon ay humingi ng tawad sa lahat ng aking nagawa sa kanya. Oo naging masama din ako sa aksyon ko noon. Sabihin na nating nakaraan na ang lahat ng iyon ngunit hindi ko pa din matatakasan ang konsensya na humingi ng pagpapatawad mula sa kanya, kahit na mayroon din silang nagawang kasalanan.

                Matapos kong ma-accept si Caloy ay tumunog bigla ang aking facebook message notice. Si Caloy! Nag message siya agad sa akin. Naka mobile ito base sa status ng kanyang message notice.

                “Hey Jam! Kamusta?” Pambungad ni Caloy.

                “Hey Caloy! It’s been so long since then. Heto I’m good. Ikaw ba?”

                “Well, heto masaya na din naman ^_^”

                “Oh really? Then that’s great! Bakit naman?” Tanong ko. Nagkaroon lang ako ng curiosity bakit kaya masaya siya.

                “Well share ko sa iyo later, if ever you have time today. Kita naman tayo oh? Ok lang ba?”

                Nais magpakita sa akin ni Caloy? Ngunit teka nasaan ba siya? Nasa Maynila pa din ba siya? Ngunit hindi ko na siya nakita pa noong matapos kami ng ika amin na baitang. Ni anino ay hindi ko na nakita o nasulyapan man lang. Kung magpapakita man ako ano kaya ang aming gagawin? Subalit naisip ko na lamang na ito na ang pagkakataon upang makahingi ako ng tawad sa kanya ng personal. Nais ko na maipakita ang aking pagpapakumbaba ng sa gayon ay kung sakaling nakakaramdam siya ng sama ng loob sa akin ay tuluyan na iyong magapi.

                “Uhm okay lang.... Since I don’t have something to do at this moment. Teka wait, are you here in Manila?”

                “Yeah. I’ve just arrived yesterday. Nag-stay kasi ako sa Bulacan for so may long time. Since nung nag 1^st year high school ako dun i never came back here in Manila na. Naging busy na lang ako sa studies eh. So then, are you in?”

                “Sige. :D Well saan tayo magkikita?”

                “Meet me at Starbucks SM Manila :) Let’s have some coffee and kwentuhan tayo.^_^”

                “Okay. Prepare na ako ha? See you!”

                “Oh wait jam. Caould I have your phone number? Para maitext kita”

                Ibinigay ko kay Caloy ang aking phone number at nagpaalam upang makapag ayos n ako. Mukhang hindi batid sa kanya ang lahat ng aking ginawa sa kanya. Sa aming usapan na iyon ay hindi ko nakitaan ng galit o sama man ng loob si Caloy. Nalungkot ako nang maisip kong muli ang aking ginawa sa kanya at kahit na ganoon pa man ang nangyari ay tila wala na sa kanya ang lahat ng iyon at may lakas siyang kausapin pa din ako. Nagkaroon man ako ng pagka guilty ay inisip ko na lang na sa araw na ito ay hihingi ako ng tawad.

                Nagpaalam na ako kay Yaya Thelma at umalis. Sumakay na lang ako ng Taxi dahil coding ang sasakyan na aking gamit. Naalala ko na maitext si Rich na may pupuntahan ako ngayon ngunit naisip ko na baka abala siya sa kanyang case study at baka maistorbo ko siya. Naintindihan ko ang pagtitiis ni Rich sa kanyang ginagawa at para sa amin naman mapupunta ang lahat ng kanyang paghihirap. Minabuti ko na lang na hindi siya i text.

                Mga ilang minuto lamang ang lumipas ay nakarating na agad ako sa SM Manila. Doon tinungo ko ang  Starbucks na nasa bungad lamang ng Mall. Pagpasok ko ay natanaw ko doon si Caloy. Madami ang nagbago sa kanyang hitsura. Malaki ang pangangatawan nito, maputi at bagay sa kanya ang tubo ng kanyang bigote at balbas sa mukha. Napakagwapo na niya ngayon na hindi gaya noon na uhuging bata pa siya. Nang mapansin niya ako ay kumaway ito at itinuro ang lugar na kung saan ay nandoon siya. Lumapit naman ako. Pagkalapit ay kinamusta ko muna siya.

                “Hey Caloy! Kamusta?” Pambati ko.

                “Oh kamusta din? Come on have a sit.” Umupo ako. Tuloy pa din ang aming usapan.

                “Jam you look different from now! Dat-rati ang dudungis natin pero hindi natin ‘yun iniintindi basta makapag-aral at makapag-laro lang tayo.” Masayang batid niya.

                “Yeah I remembered it! An woah Caloy you are no uhuging bata anymore huh? Hahaha! I’m sorry.”

                “Hehe it’s okay Jam”

                “No... I really sorry...” Mahina kong tugon. “I’m sorry for what I have done to you when we were kids. Sorry kung hindi kita kinakausap or binabalewala kita.” Nagkaroon ako ng pagkakataon na humingi ng tawad. Gaya ng sabi ko ay sa araw na ito ay dapat na akong humingi ng pasensya sa kanya.

                “Jam, past is past. I understand kung nagawa mo man ‘yun. We were kids then and I know that I should be the one who ask for your forgiveness. I’m sorry too.” Humingi rin siya ng tawad. Sa ginawa niyang iyon ay mas lumuwang ang aking pakiramdam.

                “Ok na ‘yun Caloy. Oh tara let’s have a chat.”

                Sa araw na iyon napakarami naming napag kwentuhan ni Caloy. Nalaman ko na siya ang naging Class Valedictorian sa school niya noong siya ay nasa ika-apat na taon sa high school. Napahanga ako dahil kung dati ay nasa pangatlong antas lamang subalit sa pagkakataon na iyon ay mas may napatunayan siya, na mas kaya pa niya at nagbunga nga iyon. Itinoun niya ang sarili sa pag-aaral. At sa ngayon ay kumuha siya ng kursong Abugasya. Nakakahanga si Caloy dahil sa kanyang nararating. Nalaman ko at nagulat sa naisiwalat sa akin ni Caloy na mayroon na siyang kasintahan. Hindi sa pagkakaroon ng kasintahan ang ikinagulat ko kundi  imbes na ang inaasahan ko ay boyfriend ngunit girlfriend! Ang sabi niya sa akin ay napagtanto niya sa kanyang sarili na noong panahon ng kanyang kabataan ay magkaroon siya ng identity crisis ngunit mas pinili pa din niya ang maging lalaki dahil sa totoo lang ay mas nangingibabaw pa din iyon sa kanya. Kaya daw niya nagawa ang mahalin ako dahil sa angking galing ko at iniisip na isa akong babae. Natawa ako sa kanyang isiniwalat pero naintindihan ko. Noong kami ay bata pa ay madalas siyang nanliligaw sa aming mga kaklaseng babae ngunit bigo ito sa kanyang panunuyo. Ang parating rason ay bata pa daw kami. Kung kaya’t nakakapagtaka din na magkaroon siya ng pagmamahal sa akin. Biro pa nga niya sa akin na kung sana naging babae na lang daw ako ay hindi niya ako titigilang ligawan.

                Mas naging malamin at naging masaya ang aming kwentuhan. Inaamin ko, namiss ko ang lahat ng kwentuhan namin, namiss ko siya. Kahit papaano ay naging mabuting kaibigan sa akin si Caloy.

                Mga ilang oras din kaming namalagi sa lugar na iyon ay may natatanaw ako sa bandang gitna ng kalsada na maraming tao ang nagkukumpulan. Mukhang may pangyayari base sa mga kilos at galaw ng mga ito. Minabuti naming lumabas ni Caloy upang makisaksi. Ngunit imbes na isa lang ako sa mga taong sisilip ay isa ako sa mga luluha at magugulat sa pangyayaring iyon. Isang lalaki ang naka handusay sa kalye. Duguan ang mukha nito at hindi pa din tumitigil ang pag-agos ng dugo sa kanyang ulunan. Mukhang sariwa pa ang pangyayaring iyon. Nang makita ko iyon ay pumatak ang aking mga luha. Nanlambot ang aking katawan at napaluhod sa harapan ng lalaking na-aksidente.

                “RIIICCCHHH!”

                Isang sigaw ang aking ipinakawala. Hindi ito maaari! Bakit ito nangyari sa kanya gayunman sa aking pagkaka-alam ay abala siya sa kanayang case study? Hindi ito totoo! Nananginip lamang ako! Kung isa man itong bangungot sa aking pagtulog ay sana magising na ako! Nagunit hindi ito isang panaginip, lahat ng nasa paligid ay sadyang natural, sadyang totoo. Nangyari nga ang lahat ng ito.

                “Ano bang tinitingin ninyo?! Tumawag kayo ng ambulansya! Tulungan ninyo kami!!” Pagsisisigaw ko na hindi ko na din alam ang gagawin.

                Narinig ko si Caloy na may kausap sa kanyang telepono.

                “Hello Manila Doctors Hospital, please we need your help! There’s an accident here in Front of SM Manila, Aroceros area near City Hall! Please hurry he’s really in a major accident!”

                Wala akong magawa noon kundi ang umiyak at sumigaw. Puro dugo na ang aking kamay at pananamit dahil sa pagyakap sa kanya at paghawak. Ipinapa-atras ako ng awtoridad ngunit pumipiglas ako. Napakasakit ng pangyayaring iyon at sa dami-dami pang mapapahamak sa mundo bakit si Rich pa? Ito ba ang kabayaran sa aking pagtatago ng sama ng lob? Ngunit nagkapatawaran na kami ni Caloy! Hindi ko maintindihan kung dahil saan ang nangyaring ito? Nalaman ba niya o nakita kami ni Caloy na magkasama? Ngunit mali ang kanyang iniisip kung naiisip niya na may namamagitan sa amin ni Caloy! Ni wala man lang text o si Rich sa aking telepono. Napakasakit at sa araw pa ng aming monthsary ito nangyari! Nakakapanghina, nakakabigla, masakit na halos bibigay na ang aking katawan dahil sa hindi ko na ito makayanan pa.

                Kinalaunan matapos ang ilang minuto ay rumesponde na ang ambulansya. Agad nilapatan si Rich ng pangunahing panggamot at isinakay ito sa isang stretcher at ipinasok sa sasakyan kasama ako at si Caloy na umalalay sa akin. Pansin niya ang aking pagluha at panghihina. Halos hindi ako makapagsalita at tila hangin lang ang lumalabas sa aking bibig. Ang laman ng aking isip noon ay bakit ito nangyari? Bakit ang mahal ko pang si Rich ang naaksidante? Sana ako na lang! Sana ako na alng ang nasa kanyang lagay ngayon gayon naman ako ang may kasalanan ng lahat! Nahihirapan na ako, sobra! Masakit na masakit na talaga!

Itutuloy.....